ညီဖတ္ဖို႔… (ဘယ္ ၈ နာရီက အေရးအႀကီးဆံုးလဲ)

ညမွာ သံုးယံရွိတယ္လို႔ေတာ့ အစ္ကို သိထားတယ္။ မင္းလဲ သိထားၿပီးသား ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ၂၄ နာရီကို ၃ ပိုင္း ခြဲျခားၿပီးေတာ့ မင္းမသိေသးဘူး ထင္တယ္။ အစ္ကို ဖတ္ထား၊ မွတ္ထားမိတာ တစ္ခုကို ေျပာျပမယ္။ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ၂၄ နာရီ ရွိတယ္။ ၈ နာရီက အိပ္လို႔ ကုန္သြားတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ကလည္း အမွန္တကယ္ပဲ က်န္းမာေရးအတြက္အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္ေန႔ အလုပ္ခြင္မွာ စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ လံုေလာက္ေအာင္ အိပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ၈ နာရီက အလုပ္ခြင္မွာ ကုန္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ဒီထက္ၾကာေအာင္ လုပ္ရတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ၁၀ နာရီ၊ ၁၂ နာရီ လုပ္ၾကရတယ္။

ဒါဆို က်န္တ့ဲ အခ်ိန္ေလးကို တြက္ၾကည့္ပါဦး။

၂၄ နာရီ (တစ္ရက္တာ) – (၈ နာရီ (အိပ္ခ်ိန္) + ၁၀ နာရီ (အလုပ္ခ်ိန္) ) = ၆ နာရီ (အားလပ္ခ်ိန္)

၂၄ နာရီ (တစ္ရက္တာ) – (၈ နာရီ (အိပ္ခ်ိန္) + ၁၂ နာရီ (အလုပ္ခ်ိန္) ) = ၄ နာရီ (အားလပ္ခ်ိန္)

ဒီေလာက္ဆိုရင္ မင္းရဲ႕အားလပ္ခ်ိန္ကို တြက္ၾကည့္လို႔ရေလာက္ၿပီ ထင္တယ္။

ပံုမွန္ဆို ၈ နာရီ က်န္မယ္။ အဲဒီ ၈ နာရီထဲမွာ မင္းဘာေတြ လုပ္မလဲ။ ခ်ေရးၾကည့္ရေအာင္

ေရခ်ဴိး၊ ထမင္းစား၊ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ျပန္၊ TV ၾကည့္၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔စကားေျပာ၊ သူမ်ားေျပာတာ နားေထာင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္၊ အားကစားလုပ္၊ ဘာသာေရးအတြက္အခ်ိန္ေပး၊ ၿပီးေတာ့ အျခားအျခားေသာ ပါစင္နယ္ကိစၥေတြ…

စသည့္ျဖင့္ ခ်ေရးလို႔ မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း အခ်ိန္ကို သံုးၾကတာခ်င္းလည္း မတူပါဘူး။

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အလုပ္ခြင္မွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ၿပီးျပန္လာရင္ဘဲ သူ႔တို႔ဘ၀ တိုးတက္မႈအတြက္ လံုေလာက္ၿပီလို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ အစ္ကို သူတို႔ကို ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ဖူး။ အားမလို အားမရ ျဖစ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ညီကို ေျပာျပတာပါ။ အလုပ္ခြင္မွာ ႀကိဳးစားပန္းစား လုပ္ကိုင္ေပးတာ အရမ္းေကာင္းတာေပါ့။ အဲလို လုပ္ကိုင္ေပးတာ အလုပ္ရွင္ရဲ႕ ေက်နပ္မႈလည္း ရသလို၊ မိမိရာထူးတက္ဖို႔လည္း အေထာက္အကူ ျဖစ္ႏိုင္ေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားပန္းစား လုပ္တာတစ္ခုတည္းက အလုပ္ခြင္ထဲမွာ တိုးတက္မႈကို မျဖစ္ေစပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ အျခားအရာေတြ အမ်ားႀကီးလိုေသးတယ္။

အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္တ့ဲ လူေတြအေၾကာင္းေျပာရရင္ေတာ့ ေျပာမကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ေက်ာက္စစ္ ပန္းပုပညာရွင္ မိုက္ကယ္အိန္ဂ်လိုဆိုရင္ အိပ္ယာထတာနဲ႔ တန္းၿပီး အလုပ္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ညအိပ္ယာ၀င္တာေတာင္ အလုပ္ခြင္အ၀တ္အစားနဲ႔ အိပ္ယာ၀င္တယ္။ ဘီဂိတ္စ္ဆို မိုက္ကရိုေဆာ့မွာ ရုံးတက္တုန္းက အျခားအလုပ္ေတြအျပင္ တစ္ရက္တစ္ရက္ အီးေမးလ္ အေစာင္ ၃၀၀၊ ၄၀၀ နီးပါး ေန႔တိုင္းေရးရတယ္၊ ပို႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီလူေတြ ကမၻာေက်ာ္သြားၾကတာပဲေလ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေနာက္ေတာ့ထပ္ၿပီး အေသးစိတ္ေျပာျပဦးမယ္။

ဒီက႑ေလးမွာ ေျပာခ်င္တာက အိပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီလည္း မဟုတ္ဖူး၊ အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီလည္း မဟုတ္ဖူး။ ေနာက္ထပ္ က်န္တ့ဲ ၈ နာရီအေၾကာင္းပါ။ အားလပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီဆိုပါေတာ့။

အစ္ကိုကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီ ၈ နာရီက လူ႔တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀တိုးတက္ဖို႔အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးပဲလို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေသးစိတ္ကို ေျပာျပခ်င္ေနတာ။

အဲဒီ အားလပ္ခ်ိန္ (၈) နာရီနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ကို တိုးတက္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ႏိုင္မလဲဆိုတာကို (၃) ခ်က္ေလာက္ စဥ္းစားၿပီး ေရးၾကည့္မယ္။ ဒီထက္မက တကယ့္ကိုအမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။

(၁) အစ္ကိုေတြ႔ဖူးတ့ဲ လူတစ္၀က္ေက်ာ္ေလာက္က သူတုိ႔လုပ္ေနတ့ဲအလုပ္ကို မုန္းၾကတယ္။ လုပ္တ့ဲအလုပ္ကို မခ်စ္မွေတာ့ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ငါ့ညီ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြကို ေတြ႔ရင္ေမးၾကည့္ပါ။ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးလို႔အားရင္ ဘာေတြ လုပ္သလဲလို႔။

တကယ္လို႔ သူတို႔မုန္းတ့ဲအလုပ္ကို စြန္႔ခြာခ်င္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီအားလပ္ခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ၊ အျခားအလုပ္ရွင္ေတြဆီကေန မိမိလုပ္ခ်င္တ့ဲ အလုပ္မ်ဳိးရႏိုင္ဖို႔ သတင္းကို စံုစမ္းေနသင့္တယ္။ အားထုတ္ေနသင့္တယ္။ အဲဒီလို အားထုတ္ေနရင္ မိမိႏွစ္သက္တ့ဲ အလုပ္မ်ဳိးကို ရလာပါလိမ့္မယ္။

(၂) ကိုယ္လုပ္ခ်င္တ့ဲအလုပ္အတြက္ ကိုယ့္မွာကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိဘူးဆိုရင္လည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ သင္တန္းတက္တာမ်ဳိး၊ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္္းခြင္မွာ နာရီပိုင္းေလာက္ ေန႔စဥ္သြားေရာက္ ေလ့လာတာမ်ဳိးလုပ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို ေလ့လာေနမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ ၂ ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တ့ဲ အလုပ္ကို ေျပာင္းၿပီးလုပ္ႏိုင္မယ့္ ကၽြမ္းက်င္မႈမ်ဳိး ရလာႏိုင္တယ္။

(၃) ကိုယ္လုပ္ခ်င္တ့ဲ အလုပ္နဲ႔သက္ဆိုင္တ့ဲ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ဖတ္မွတ္ေလ့လာေနတာမ်ဳိးေတြ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္မွတ္ေလ့လာမႈေတြက အလုပ္ခြင္ထဲကို လက္ေတြ႔ေရာက္တ့ဲအခါမွာ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျဖစ္ပါတယ္။ 

အဲဒီ ၃ ခ်က္အျပင္ အျခားအေရးႀကီးတာေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ လက္ေတြ႕က်က်ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ ကြာသြားရတ့ဲအေၾကာင္းရင္းက အဲဒီအားလပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီကို ဘယ္လို အသံုးျပဳသလဲဆိုတာေပၚ မူတည္မွာပါပဲ။ လူတိုင္း ပံုမွန္အိပ္ခ်ိန္၊ ေန႔စဥ္အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ကေတာ့ သိပ္ကြာလွတာ မဟုတ္ဖူး။ 

ဒီေတာ့ ငါ့ညီကိုလည္း အဲဒီ အားလပ္မယ့္ ၈ နာရီကို မပ်င္းမရိ၊ အခ်ိန္မျဖဳန္းပဲနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ ဥာဏ္ရွိရွိ အသံုးခ်ေစခ်င္ပါတယ္။ 

Nine Types of Forgiveness

Acts of forgiveness vary not only in the magnitude of the wrongdoing involved, but in several other key ways. For example, are you the one seeking forgiveness, or is someone seeking forgiveness from you? Do you acknowledge you have done wrong? Does the person who has wronged you take responsibility for inflicting the hurt? Is he or she sorry?

Forgiveness will more or less difficult to perform depending upon these various conditions. Let me describe nine basic categories in which forgiveness may be sought or granted.

Type (1). You have been wronged. The other person apologizes and seeks forgiveness from you.

This situation leads to forgiveness most easily. Of course, if the hurt is deep enough, you may not be able to forgive, even with an apology and attempts at restitution.


Type (2). You have been wronged. The other person does not acknowledge the wrongful act and does not seek forgiveness.

It is much more difficult to forgive if the other person does not even acknowledge the wrongdoing, let alone offer an apology. Still, it is in both of your best interests to work your way through the process and reach forgiveness.

Type (3). You have been wronged. You don’t know who did it. You don’t know whom to blame or whom you might forgive.

Let’s say your apartment is broken into while you are out and all your valuables are stolen. This happened to me once. Not knowing who did it made the feeling of vulnerability all the more intense. The most important step here is to do all you can to regain your feeling of safety and control.

Type (4). You have been wrong. You acknowledge what you have done and you seek forgiveness from the other person.

This is the reverse of Type 1. Depending upon the psychology of the other person, you may or may not find forgiveness. However, by apologizing and making restitution, you have done all that you can do. Even if the other person does not forgive you, you should work on forgiving yourself.

Type (5). You have done wrong. You justify what you have done and do not seek forgiveness.

Now we are into realm of tragedy. King Lear banished the only daughter who truly love him, did not acknowledge that what he did was wrong and did not seek forgiveness until it was too late. The major reason it is good to study such examples is to help us avoid making the same mistake.

Type (6). You have done wrong. You acknowledge to yourself that what you have done is wrong, but you do not dare tell anymore or seek forgiveness.

This situation brings us into the realm of toxic guilt. The more you keep secret what you did, the more difficult it will be for you to gain absolution or to forgive yourself. It is best to find some safe person, like a doctor or clergy person, and talk it through.

Type (7). Wrong has been done. All parties involved justify what they have done, and no one seeks forgiveness.

Now we are in the realm of world politics. Or local politics. Or family feuds. If we’re lucky, a wise diplomat will intervene.

Type (8). Wrong has been done. Some people on both sides acknowledge responsibility and seek forgiveness, while others do not.

This is, of course, a better situation tan Type 7, although if it is a small minority working toward forgiveness, they will likely fail. However, they will triumph by gaining personal integrity and health.

Type (9). Wrong has been done. It was an act of fate. No one is to blame, but still some people feel guilty and seek forgiveness while others feel angry and seek revenge.

For example, let’s say you lose a friend to a serious illness. It is the human condition that’s to blame, but that doesn’t help. And while the human condition is what you need to forgive, that doesn’t help much either. The best solution in this situation is to grieve. Express sadness, rather than letting anger take over.

Source: Dare to Forgive by Edward M. Hallowell, M.D.

အလြဲဒိုင္ယာရီ

အလြဲ (၃)

ခ်င္းမိုင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရုံးတစ္ရုံးမွာေပါ့ဗ်ာ။ ရုံးေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ့ က်ေနာ့္ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္တ့ဲ စာရြက္စာတမ္းေတြ Scan လုပ္စရာ ရွိလာတယ္။ Scanner က က်ေနာ့္ဆရာရဲ႕ စက္တစ္လံုးနဲ႔ပဲ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ဆိုေတာ့ သူက အလုပ္ လုပ္လက္စကို ခဏသိမ္းေပးၿပီး ဖယ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔စက္မွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ Scan လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အီးေမးလ္ ကိုယ္ျပန္ပို႔တယ္။ (Memory Stick) မရွိေသးဘူး အဲဒီတုန္းက။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးကို အမႈိက္ပံုးထဲ တစ္ခုဆီထည့္ အားလံုးၿပီးေတာ့ သူ႔စက္က အမိႈက္ပံုးကို ရွင္းပစ္ခ့ဲတယ္။ (အဲဒီတုန္းက IT Security က မေတာက္တေခါက္ေလး နားလည္ေနၿပီ။) ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ ျပန္၀င္လာတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ တန္းေမးေတာ့တာပဲ "မင္း အမိႈက္ပံုးကို ရွင္းသြားေသးလားတ့ဲ"။ က်ေနာ္လည္း ဟုတ္တယ္ဆိုေတာ့ ပြဲက စေရာ။ ေသၿပီ၊ ေသၿပီဆို ရယ္ၾကတာပါ။

အျဖစ္က ဒီလို က်ေနာ့္ဆရာက သူ႔အလုပ္ဖိုင္ေတြကို ခဏ အမႈိက္ပံုးထဲ ထည့္ထားၿပီး က်ေနာ့္ကို ဖယ္ေပးတာ။ က်ေနာ့္က အားလံုးရွင္းထုတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဖိုင္ေတြပါ ပါသြားေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလည္း တစ္ခုပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္။ မင္းလည္း မင္းအက်င့္ျပင္ (သူမ်ားစက္ကို ကိုင္ရင္မလိုအပ္တာေတြ မဖ်က္မိေစနဲ႔။ ကိုယ့္ဖိုင္ကို ကိုယ္ ေရြးၿပီး ဖ်က္လို႔ရတယ္။) ငါလည္း ငါ့အက်င့္ ျပင္ပါ့မယ္ကြာ၊ ေနာက္ဆို အမႈိက္ပုံးထဲဘယ္ေတာ့မွ ထည့္မသိမ္းေတာ့ဘူးတ့ဲ။

အဲဒီလိုပါပဲ က်ေနာ့္မွာ လြဲခ့ဲတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ သတိရရင္ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။

ငွက္ႀကီး

Big Bird

ငွက္ႀကီး

ငွက္ႀကီးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ အပုိင္း (၅)

က်ေနာ္ထိုင္းကို ထြက္ဖို႔ျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ့္အလုပ္ေတြက တန္းလန္း၊ အကုန္လံုး ငွက္ႀကီးကို အပ္ခ့ဲရတယ္။ က်န္သမွ်ကိုလည္း သူတာ၀န္ယူေပးပါတယ္။ အားလံုးၿပီးတ့ဲ အထိ။

က်ေနာ့္အလုပ္ေတြ အားလံုးသိမ္းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာ သူအပ္ေပးတယ္။ ေနာက္တစ္လေလာက္ေနေတာ့ သူ႔ဆီက စာတစ္ေစာင္ ရတယ္။ အလုပ္ကိစၥဆန္ဆန္ ေရးထားတ့ဲစာ။ လက္ေရးက ထံုးစံအတိုင္း မလွမပနဲ႔။

အဲဒါေတြ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္လည္း ထိုင္းမွာ ကိုယ့္ဘာသာ အဆင္မေျပေနတ့ဲ ကာလ သူ႔ဆီ မဆက္သြယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သတင္းရတာေတာ့ သူလည္း သူ႔အလုပ္ေတြကို သူ႔ညီ ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ဆီ လႊဲေပးၿပီး မိဘေတြနဲ႔ ျပန္ေနတယ္ ၾကားတယ္။

ငွက္ႀကီး

ငွက္ႀကီး မိန္းမပိုးျခင္း၊ အပိုင္း (၄)

က်ေနာ္သိသေလာက္ ငွက္ႀကီးမွာ ရည္းစားမရွိခ့ဲဖူး။ ထားလည္း မထားခ့ဲဖူးတ့ဲ ပံုပါ။ တစ္ခါမွ အဲဒီကိစၥေတြ စကားမဟ တတ္ဖူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေနရင္း ငွက္ႀကီး ေစ်းသည္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က္ုိ ေတြ႔လာတယ္။ သူ႔အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ သူသြားရင္း ေတြ႔လာခ့ဲတာပါ။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ျပမယ္ဆိုၿပီး ေစ်းထဲသြားရင္း ျပတယ္။ က်ေနာ့္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ခံလူဆိုေတာ့ သူျပတ့ဲ ေကာင္မေလးကို သိၿပီးသား။ ဒါနဲ႔ အားေပး အားေျမႇာက္လုပ္ရေတာ့တယ္။ မဆိုးဘူး "လိုက္ေပါ့"။

အဲဒါနဲ႔ သူ အဲဒီေကာင္မေလးဆီမွာ ေစ်း၀ယ္တ့ဲ လုပ္ငန္းစဥ္က စပါေတာ့တယ္။ ေန႔တိုင္းနီးပါး ၀ယ္ေတာ့တယ္။ ေကာင္မေလးက ငယ္ဦးမယ္။ အသက္က ၂၀ သာသာ။ အေ၀းသင္ တက္ေနတယ္။ ပံုစံက
အဆိုေတာ္ စုိးစႏၵာထြန္းကို ၁၀၀ % ကေန ၈၀% ေလာက္ ခ်ဳံ႕ထားတ့ဲပံုစံ။ အသားညိဳၿပီး ဆံပင္က ရွည္တယ္။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေနတတ္တယ္။ ယဥ္ေက်းတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ေဘာ္ဒါႀကီး စြံခ်င္လည္း စြံသြားပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ၀ိုင္းၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါရမီျဖည့္ရတယ္။

ဒါနဲ႔ ငွက္ႀကီးကို နည္းလမ္းေတြ ၀ိုင္းစဥ္းစားေပးရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုမွ အလုပ္မျဖစ္။ အဲဒီေကာင္မေလးဆီမွာ ပံုမွန္ ေစ်း၀ယ္တာကလြဲလို႔ ဘာမွ မထူးျခားလာ။ ေကာင္မေလးက ရိပ္မိေနၿပီ၊ ငွက္ႀကီး သူ႔ကို လာလာပိုးေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဆရာက မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ ၿပီးရင္ ျပန္ထြက္လာ၊ ဒါပဲ။

ဒီထက္ မပိုလာေတာ့ ငွက္ႀကီးကို ေကာင္မေလး အေ၀းသင္ အနီးကပ္တက္တ့ဲ ကားနဲ႔ ေက်ာင္းထဲ လိုက္သြားဖို႔ အႀကံေပးရတယ္။ ဒါနဲ႔ ငွက္ႀကီး ၀ီရိေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ေက်ာင္းကို လုိက္သြားပံု ရတယ္။ ဘာမွေတာ့ ထူးျခားတယ္ မေျပာ။ က်ေနာ္လည္း ဆက္မေမးမိ။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္ကမ်ား၊ သူလည္းေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနပံုရေတာ့ က်ေနာ္လည္း စၿပီးမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ငွက္ႀကီး မိန္းမပိုးတ့ဲ လုပ္ငန္းလည္း ၿပီးဆံုးသြားေတာ့တယ္။

ငွက္ႀကီး

ငွက္ႀကီးရဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ အပိုင္း (၃)

က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အၿမဲတမ္းသံုးေနတ့ဲ စကားတစ္ခု အမွတ္တရ ရွိခ့ဲၾကတယ္။ "ခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ"၊ ဒါက သူသံုးေနၾက စကား။ တစ္ခု ေဆြးေႏြးလို႔ သေဘာမတူတ့ဲ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုးနိဂံုးမွာ ငွက္ႀကီးသံုးေနၾက စကား။

ဆိုလိုတာကေတာ့ ခ်င့္ခ်င္ခ်ိန္ခ်ိ္န္ လုပ္ဖို႔။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ပါ အဲဒီစကားကို လိုက္သံုးတယ္။ တစ္ခုခု သူ႔ကို နားခ်လို႔ မရရင္ "ခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ" လို႔ဘဲ အဆံုးသတ္လိုက္ရတာေတြ ရွိတယ္။

ေယဘူယ်အားျဖင့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အားနာတတ္ၾကသူေတြပါ။ က်ေနာ့္ ေဒါသက မ်က္ႏွာသုန္မႈန္ၿပီး အိမ္ျပန္ရုံေလာက္နဲ႔ ၿပီးေပမယ့္၊ အခန္႔မသင့္ရင္ ငွက္ႀကီးေဒါသက ကံမေကာင္းတ့ဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ေပၚ က်သြားတတ္တယ္။ တစ္ခါ အလိုက္မသိတ့ဲ စစ္တပ္က အရာခံဗိုလ္တစ္ေယာက္က သူ႔ဆီ မီးစက္လာငွားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူေရာ က်ေနာ္ပါ အလုပ္အတြက္ ေခါင္းစားေနတ့ဲ အခ်ိ္န္ပါ။ သူ႔ေဒါသက အရာခံဗိုလ္အေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ ဟိုလူကလည္း လာတ့ဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုပဲ ေခါင္းထဲ ထားတ့ဲလူနဲ႔ တူတယ္။ ငွက္ႀကီး တရားေဟာသမွ်ကုိ နားေထာင္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ မီးစက္ကို ဆိုက္ကားနဲ႔ ရေအာင္ သယ္သြားတယ္။

ေနာက္ သူ႔မွာအားခ်က္ တစ္ခုရွိတယ္။ အရမ္းညစ္လာရင္ အရက္ဆိုင္ ထိုင္တာ၊ Army Rum တစ္ပိုင္းနဲ႔ သူ႔ညစ္သမွ်ကို ေျဖေတာ့တာဘဲ။ သူအရက္ဆိုင္ ထိုင္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္လိုက္မထိုင္ ေပးျဖစ္ဖူး။ သူ႔အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ကို ေခၚသြားၿပီး ေသာက္တတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ နာမည္ရပါတယ္။ ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ နဲနဲ ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ကို လူတိုင္းခင္ ၾကပါတယ္။

အလြဲ ဒိုင္ယာရီ

အလြဲ (၂)

က်ေနာ္ ခ်င္းမိုင္က အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တုန္းကပါ။ ရုံးက က်ေနာ့္ ဆရာရယ္၊ ေနာက္
အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ရုံးမွာ Academic Coordinator တာ၀န္ယူထားတ့ဲ ကိုသိန္းႏိုင္ (ေမာကၡ) ရယ္၊
ေနာက္ KNU က အန္ကယ္တစ္ေယာက္ရယ္၊ မဲေဟာင္ေဆာင္က KNPP ရုံးကို သြားၾကတယ္။
က်ေနာ္ ပါတယ္ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္က ဓါတ္ပံုရိုက္၊ ေနာက္ က်ေနာ့္ဆရာ က က်ေနာ့္ကို တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဗဟုသုတ ရေအာင္ေခၚခ့ဲတာပါ။ လူႀကီးေတြကေတာ့ လုပ္ငန္းအေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္၊ ေနာက္ KNPP က ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က လိုက္ပို႔လို႔ ပေဒါင္စခန္း ကိုသြားလည္တယ္။ ေနာက္ သူတို႔ ညစာေကၽြးေတာ့ က်ေနာ္ ကရင္နီေခါင္ရည္ကို ပထမဦးဆံုး ေသာက္ဖူးတယ္။ ညေနဘက္လည္း ေစ်းဆိုင္ေလးေတြ လိုက္ၾကည့္တယ္။ မနက္ဆို မဲေဟာင္ေဆာင္ေစ်း ထဲက သွ်မ္း တို႔ဟူးေႏြး သြားစားၾကတယ္။ ေနာက္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တယ္။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေသးေသးေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတ့ဲ ၿမိဳ႕ေလးပါ။
က်ေနာ္ တစ္သက္ေမ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ကို အဲဒီခရီးကို ေခၚခ့ဲတ့ဲ က်ေနာ့္ဆရာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

က်ေနာ္တို႔အားလံုး မဲေဟာင္ေဆာင္ၿမိဳ႕လယ္က ေရကန္ေဘးက တည္းခိုခန္းမွာ တည္းၾကတာပါ။
ျပန္မယ့္ေနမွာ က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႔ေလးေယာက္လံုး တည္းခိုးခန္းေရွ႕မွာ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ပစၥည္းေတြ၊ အိတ္ေတြ အားလံုး ကားေပၚ တင္လိုက္ၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ပါတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္လြဲဖို႔ စပါေတာ့တယ္...

အားလံုးထဲမွာ က်ေနာ့္ထိုင္းစကားက အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္ၿပီး Recception က ထိုင္းအမ်ဳိးသမီးကို က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႔ ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးဖို႔ သြားေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာတာမမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးလို႔ ရမလားေမးတာ၊ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ဓါတ္ပံု ရိုက္မလားဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေျပာၿပီးၿပီးျခင္းင္းမွာ မွားသြားပီဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္မမွီေတာ့ဘူး ထိုင္းအမ်ဳိးသမီးက ရွက္ၿပံဳး ၿပံဳးေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ ဆရာက အေျခအေနကို သိေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးတ့ဲ။ သူနဲ႔ အရင္ တစ္ပံုေတာင္းရိုက္လိုက္တ့ဲ ၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔ ကို ျပန္ရိုက္ခိုင္း ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ က်ေနာ္လည္း အဲဒီအတိုင္း လုပ္လိုက္ရတယ္။

သူနဲ႔ က်န္သံုးေယာက္ကို တစ္ပံုရိုက္ေပးၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ကို တစ္ပံုကို ျပန္ရိုက္ခိုင္းရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ခါနီးမွာ အမွတ္တရ ရယ္စရာ ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ က်ေနာ္လြဲလိုက္ရင္ေတာ့ အႀကီးႀကီးပါပဲ။ :D

အလြဲ ဒိုင္ယာရီ

အလြဲ (၁)

က်ေနာ့္ဘ၀မွာ လြဲခ့ဲတ့ဲ အလြဲေပါင္းက မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအလြဲေလးေတြကို ျပန္ေတြးမိရင္ ရယ္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ စိတ္ပ်က္စရာလည္း ေကာင္းခ့ဲတာေတြ ရွိတယ္။

နယ္မွာ ေနတုန္းက က်ေနာ့္တို႔ၿခံမွာ အုန္းပင္ေတြ ရွိပါတယ္။ အုန္းပင္ရွိေတာ့ အုန္းတက္သမားက အၿမဲတမ္းေခၚရတယ္။ တစ္ခါလာတ့ဲ အုန္းတက္သမားႀကီးကေတာ့ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔သမားေဟာင္းႀကီး၊ ကတံုးနဲ႔။ ေနာက္ၿပီး သြားေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။

သူ က်ေနာ္တို႔ၿခံက အုန္းပင္ေတြကို တက္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး အုန္းပင္ေတြကို ျပင္တာ ဘာညာ လိုအပ္တာ လုပ္ေပးမယ္။ အုန္းပင္ေတြကို ဆားထည့္တာ၊ ဓါတ္ခဲ အေဟာင္းေတြကို ထည့္တာေတြ လုပ္တယ္။

တစ္ရက္ေတာ့ အဲဒီ အုန္းပင္တက္တ့ဲ ဘႀကီး က်ေနာ့္ဆီ ေပါက္ခ်လာတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္လဲ ပါလာတယ္။ က်ေနာ္ကို ေတြ႔ေတာ့ အုန္းပင္တက္တ့ဲ ဘႀကီးက "သား အဘ၊ အုန္းပင္ တက္ရင္ ေဆးလိပ္ ေသာက္လား" တ့ဲ။ က်ေနာ္လည္း သူေဆးလိပ္ေသာက္တာ ျမင္ဖူးတယ္၊ ေနာက္ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔
ေခါက္ကာငင္ကာ လာေမးသလဲ မသိဘူးဆိုၿပီး အလြယ္ပဲ ေျဖလိုက္တယ္။ ႏွစ္လံုးပဲ "ဟုတ္က့ဲ၊ ေသာက္တယ္" လို႔။

အဲဒါနဲ႔ အဲဒီဘႀကီးနဲ႔ သူ႔ေဘးကလူ ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ `ေနာက္ သီတင္းတစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ အဲဒီ ဘႀကီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း မသာမယာနဲ႔။
"သားရာ မင္းအေျဖေၾကာင့္ အဘ အခ်ဳပ္ထဲမွာ တစ္ပတ္အိပ္ခ့ဲရတယ္" တ့ဲ။

အဲဒါနဲ႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ေမးၾကည့္ေတာ့၊ သူနဲ႔ ပါလာတ့ဲလူက ရဲ။

ျဖစ္ပံုက ဒီလို၊ အဲဒီအဘႀကီးက အုန္းပင္တက္ေနက် ၿခံတစ္ၿခံမွာ အုန္းပင္ သြားတက္တယ္။ သူတက္ၿပီး ညေနပိုင္းက်ေတာ့ အဲဒီ အုန္းပင္က မီးေလာင္တယ္၊ အဲဒီအိမ္က အေ၀းေျပးလမ္းမမွာရွိၿပီး ကားဂိတ္နဲ႔ နီးေတာ့ မီးသတ္ကားေတြလာ၊ ရဲေတြလာနဲ႔။ တရားခံ ရွာေတာ့ သူ႔ဆီ ျပန္ေရာက္လာတယ္။

အဲဒီအဘႀကီးက သူ သြားေတြမရွိေတာ့လို႔ အုန္းပင္တက္ေနရင္း ေဆးလိပ္မေသာက္ပါဘူး၊ ျငင္းတယ္။ ရာသီဥတုပူလို႔ အုန္းပင္ မီးေလာင္တာပါဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပတယ္။ ေနာက္ မယံုရင္ သူအုန္းပင္တက္ေနက် အိမ္ကို လိုက္ေမးေပးမယ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဆီေခၚလာတာ။ က်ေနာ္က သူ ေဆးလိပ္ ေသာက္ပါတယ္ ေျဖလိုက္ေတာ့။ သူ ျငင္းလို႔ မရေတာ့ပဲ အခ်ဳပ္တစ္ပတ္က်သြားတယ္။

က်ေနာ္လည္း ျပန္သိေတာ့ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခ့ဲဘူး။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အဲဒီဘႀကီးလည္း က်ေနာ္တို႔ၿခံမွာ အုန္းပင္လာမတက္ေတာ့ဘူး။

ငွက္ႀကီး

ငွက္ႀကီးနဲ႔ တကယ္တန္း ေတြ႔ၾကေတာ့၊ အပိုင္း (၂)

 

တကယ္တန္းဆံုျဖစ္ေတာ့၊ ငွက္ႀကီးက သူ႔တပည့္တစ္သိုက္ႏွင့္ က်ေနာ့္တို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၿခံထဲမွာ ၀ါးဘိုး၀ါး (စားလံုးေပါင္းအမွန္ မသိပါ။) လာ၀ယ္ၾကသည္။ သူ႔တပည့္ေတြက ၀ါးခုတ္ၾကမည္။ ၀ါးခုတ္လွ်င္ လဲၾကတ့ဲ ၀ါးေတြက ဒီဘက္ျခမ္းက က်ေနာ္တို႔ ၿခံစည္းရိုးလာထိ ႏိုင္သည္။ မ်ားမ်ားထိခုိက္ပါက ၿခံစည္းရိုး ပ်က္စီးႏိုင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ငွက္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔ ၿခံအေပါက္က ေခါင္းေလာင္းကုိ ႏွိပ္သည္။ က်ေနာ္ထြက္သြားေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္ ေမးသည္။ ဒါ ကို----------- တို႔ၿခံလားတ့ဲ။ သူလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ က်ေနာ့္နာမည္ကို ၾကားဖူးထားသည္။ ဒီၿခံက က်ေနာ့္တို႔ ၿခံမွန္းလည္း သူႀကိဳသိေနသည္။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က က်ေနာ္ပါပဲလို႔ ေျပာေတာ့ သူ႔က သူ႔နာမည္ ေျပာျပသည္။ က်ေနာ္ ---- ပါတ့ဲ။ သူ႔နာမည္ စၾကားလိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္ အ့ံအားသင့္ၿပီး ၿပံဳးမိသြားသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ကူးထားတ့ဲ ငွက္ႀကီးရဲ႕ ပံုစံနဲ႔ တျခားစီ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

သူလာေျပာတာက သူတို႔ ၀ါးခုတ္မည္၊ တကယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ၿခံထိခိုက္သြားပါက သူျပန္ျပင္ေပးပါ့မယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားတာပါ။ က်ေနာ့္လည္း ရပါတယ္ လုပ္ပါလို႔ ျပန္ေျဖခ့ဲတယ္။ အဲဒီေန႔က အဲဒီေလာက္ပဲ စကားေျပာျဖစ္ၿပီး စကားစ ျပတ္သြားသည္။

တကယ္ေတြ႔တ့ဲ ငွက္ႀကီးပံုစံက က်ေနာ့္စိတ္ကူးထဲကႏွင့္ တျခားစီ၊ အရပ္က သိပ္မျမင့္၊ လူက က်စ္က်စ္လစ္လစ္၊ မ်က္လံုးက စူးစူးရွရွ၊ ၾကည့္တာနဲ႔ ဂ်စ္တစ္တစ္ပံုစံမွန္း သိသာသည္။ ဆံပင္ပံုစံ ကတံုး ဆံပင္ေပါက္သည့္ ဆံပင္ႏွင့္၊ ရွပ္အက်ႌလပ္တို အျပင္ထုတ္၀တ္ထားသည္။ ပုဆိုးက တိုတို၊ ဖိနပ္က ဂ်ပန္ ဖိနပ္ႏွင့္၊ ေထာင္က်က် ျပားက်က် ေနတတ္မည့္ပံု။ ကြမ္းကလည္း စားေနေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ငွက္ႀကီးႏွင့္ က်ေနာ္ အျပင္မွာ ေတြ႔ျဖစ္ၿပီး အရမ္းခင္သြားၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေန႔တိုင္း သူႏွင့္ဆံုျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ အိမ္ကို လာလည္ တတ္သည္။ တခါတေလ က်ေနာ့္အိမ္မွာ သူ႔ကို ထမင္းစားဖိတ္သည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ က်ေနာ့္ႏွင့္ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ခင္ခင္ က်ေနာ့္မိသားစုႏွင့္ပါ ခင္သြားတတ္သည္။

ေနာက္ေတာ့ ငွက္ႀကီးအေၾကာင္း ပိုသိရသည္။ သူက ေမာ္လၿမိဳင္ GTI က Electrical Power ႏွင့္ ၿပီးသည္။ ဇာတိက မြန္ျပည္နယ္ အေပါင္က၊ သူ႔အေဖက အစိုးရ၀န္ထမ္း။ ဒါေပမယ့္ သိရသေလာက္ သူ႔သားကို ဆံုးမသြန္သြင္ထားပံုက တစ္မ်ဳိး။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုႏွင့္ သိပ္ေတာ့မတူ။

ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္နဲ႔ ငွက္ႀကီးလည္း အလုပ္တူတူ လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေန႔တိုင္းနီးပါးလည္း ေတြ႕ၿပီး တြဲျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ႏွင့္ အျပင္မွာ ေတြ႔တ့ဲ ငွက္ႀကီးနဲ႔ သူ႔အလုပ္ခြင္မွာေတြ႕ရတာတ့ဲ ငွက္ႀကီးကေတာ့ တျခားစီ။

သူ႔အလုပ္ခြင္မွာေတာ့ အလုပ္သမား လူမ်ဳိးစံု၊ အရြယ္မ်ဳိးစံုကို ဆက္ဆံေနရေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက အၿမဲ တင္းေနသည္။ သူ႔ကို ရိုေသေအာင္ ေနတာလို႔ပဲ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္သြားရင္ေတာ့ သူ႔အလုပ္သမားေတြက က်ေနာ္ႏွင့္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ လာစကားေျပာသည္။ အဲဒါကို ငွက္ႀကီးက မႀကိဳက္၊ က်ေနာ့္ကိုလည္း သူ႔လိုပဲ မ်က္ႏွာ မာမာႏွင့္ ေနေစခ်င္သည္။ အျမင္မေတာ္တာေတြ႕ရင္ သူ႔အလုပ္ထဲမွာ ၀င္ေျပာေစခ်င္သည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာမာမာႏွင့္ အလုပ္သမားေတြကို မဆက္ဆံတတ္ပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ကိုယ့္ ညီအစ္ကို သဖြယ္ ရွင္းျပ ေျပာျပသည္။ အဲဒါကို ငွက္ႀကီးက မႀကိဳက္၊ ခင္ဗ်ား အဲဒီလို ဆက္ဆံေနရင္ ဒီေကာင္ေတြ မီးရႈိ႕သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတတ္သည္။

ဆက္ရန္ ...

ငွက္ႀကီး

အပိုင္း (၁)

က်ေနာ္ႏွင့္ မေတြ႔ျဖစ္ေသးခင္ ငွက္ႀကီး

က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္ ငွက္ႀကီးကိုလည္း ခ်န္ထားလို႔ မျဖစ္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူလည္း က်ေနာ့္အတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ့ဲလို႔ပါပဲ။

ငွက္ႀကီးဆိုတာက သူ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းက Nick Name က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ငွက္ႀကီးလုိ႔ မေခၚျဖစ္ခ့ဲပါ။ က်ေနာ့္ထက္လည္း ႀကီးေတာ့ သူ႔နာမည္ကိုပဲ ကို---- တတ္ေခၚခ့ဲသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း က်ေနာ့္ကို အၿမဲတမ္း ကို----- တပ္ၿပီး က်ေနာ့္နာမည္ကို ေခၚသည္။

က်ေနာ္တို႔ နယ္ၿမိဳ႕ေလးကို သူေရာက္လာေတာ့။ က်ေနာ့္တို႔ လုပ္ငန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ သူ႔နာမည္ ၾကားရသည္။ သူ႔နာမည္က က်ေနာ္တုိ႔ လက္ဖက္ဆိုင္ စကားဝိုင္းမွာ အၿမဲပါေနၾက။
ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔နာမည္ၾကားတိုင္း သူ႔ပံုစံကို စိတ္ကူးပံုေဖာ္ ၾကည့္ထားသည္။

အဲဒါကလည္း က်ေနာ့္အက်င့္၊ တစ္ခုခုဆို မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ၾကည့္သည္။ ဒီလူက ဒီလိုပံု ျဖစ္ရမည္။ အရပ္က ဘယ္လို၊ အသားအေရာင္က ဘယ္လို၊ ဘယ္လို အိတ္မ်ဳိးကို ပုခံုးမွာ လြယ္ထားမည္။ အဲဒါ က်ေနာ့္အက်င့္။ ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား က်ေနာ္မခြဲျခားတတ္။

ဒီလိုပဲ ငွက္ႀကီးနာမည္ ၾကားေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔ပံုစံကို စိတ္ကူးပံုေဖာ္ ၾကည့္ထားသည္။ ေငြေၾကးပဏာမ မနည္းတ့ဲ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ဦးစီး လုပ္ကိုင္ေနတယ္ဆိုေတာ့ လူပံုစံက ရင့္က်က္ပံုေပါက္မည္။ အရပ္ျမင့္မည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္က နဲနဲရွည္မည္။ မ်က္ႏွာက Chinese Face ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အက်ႌကအျဖဴေရာင္ လက္ရွည္ဝတ္ၿပီး ေခါက္ထားမည္။ ပုဆိုးက အေရာင္ ရင့္ရင့္ ခပ္ရွည္ရွည္ ဝတ္ထားမည္။ ေနာက္ ကတီဘာဖိနပ္ စီးမည္။ ဗယ္ဘက္မွာ အိတ္အနက္ တစ္လံုး လြယ္ထားမည္။ အဲဒီလို စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္ထားေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းၾကားတိုင္း သူ႔ပံုစံကို မ်က္စိထဲ ျမင္ခ့ဲသည္။

အဘလည္း က်ေနာ့္လို ေကာင္ပါပဲ

(က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ထဲက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ သတိရတုန္း ဟာသအျဖစ္ ျပန္ေရးထားတာပါ။ ဖတ္တ့ဲသူေတြအတြက္ ရိုင္းတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႀကိဳတင္ၿပီး ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။)

ကံခၽြန္ဆိုတ့ဲ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က စက္ရုံတစ္ခုမွာ အလုပ္ လုပ္တယ္။ အဲဒီအလုပ္ရုံမွာ ဦးေန၀င္း လက္ထက္က အလုပ္သမား ထူးခၽြန္ဆုရ အသက္ႀကီးႀကီး ပင္စင္စားႀကီးတစ္ေယာက္က လံုၿခံဳေရး တာ၀န္ယူရသည္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူႀကီးက မလိုအပ္ပဲ ေတြ႔တ့ဲ လူေတြကို စည္းကမ္းေတြေပးတတ္သည္။ စက္ရုံမွာ ေနတ့ဲ လူငယ္ေလး ကံခၽြန္ကေတာ့ သူ႔ဒဏ္ကို အခံရဆံုးပဲ။ အဘိုးႀကီး တစ္ရက္ တစ္ရက္ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေတာ့ ကံခၽြန္လည္း အရမ္္းစိတ္ညစ္ လာတယ္။

တစ္ရက္ က်ေတာ့ ကံခၽြန္က သူ႔ကို လာဆူတ့ဲ အဘိုးႀကီးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး

“အဘ လည္း က်ေနာ့္လို ေကာင္ပါပဲဗ်ာ”

လို႔ ေျပာၿပီးအျပင္ထြက္ သြားလိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီးလည္း ကံခၽြန္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း မသိေပမယ့္ ကံခၽြန္ကိုလည္း မေမးပဲ ဒီလိုပဲ ငူငူႀကီး က်န္ခ့ဲတယ္။ ေနာက္ထပ္ အဘိုးႀကီး ထပ္ဆူတိုင္းလည္း ကံခၽြန္က အဲဒီလိုပဲ ေျပာတာ ေလး၊ ငါးႀကိမ္းေလာက္ ရွိေတာ့ အဘိုးႀကီးက ကံခၽြန္ကို မသကၤာေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ တစ္ရက္ေတာ့ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဖြင့္ေမးလိုက္တယ္။

“ကံခၽြန္၊ မင္းငါ့ကို အဘလည္း က်ေနာ့္လို ေကာင္ပဲ၊ အဘလည္း က်ေနာ့္လို ေကာင္ပဲနဲ႔ ခဏခဏ ေျပာေနတာ ၾကာပီ၊ ဒါနဲ႔ ေနပါဦးကြ မင္းက ဘာေကာင္တုန္း၊ ငါ့ကို လင္းစမ္းပါဦး။”

အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ စက္ရုံထဲ ၀င္ခါနီး ကံခၽြန္က တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး

“အဘကလည္း မသိဘူးလား၊ က်ေနာ္က -ီးေကာင္ဗ်။”

ဟု ေျပာရင္း စက္ရုံထဲ ၀င္သြားလိုက္ေတာ့သည္။

Monkey Trap

ဒီေမ်ာက္ဖမ္းနည္း ပံုျပင္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာပါ။ စာအုပ္နာမည္ကေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ဒီေမ်ာက္ဖမ္းနည္းကို ေခါင္းမာတ့ဲသူေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း ခဏခဏ သတိရျဖစ္တယ္။ ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာေတာ့ ၾကာပါပီ။ ဒီေန႔မွပဲ ေရးျဖစ္တာပါ။

အခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ လယ္သမားေတြရဲ႕ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းပါ။ သူတို႔ယာခင္းေတြကို ခဏခဏ လာဖ်က္တ့ဲ ေမ်ာက္ေတြကို ဖမ္းနည္းပါ။ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းေလးကလည္း ရုိးပါတယ္။

လယ္သမားက ေျပာင္းဆန္အခ်ဳိ႕ကို ေသတၱာတစ္ခုထဲမွာ ထည့္ပါတယ္။ ေနာက္အဲဒီေသတၱာမွာ ေမ်ာက္ရဲ႕
လက္တစ္ဖက္ လွ်ဳိသြင္းလို႔ရေလာက္တ့ဲ အေပါက္ေလး တစ္ခုကို ေဖာက္ထားတယ္။ ေနာက္အဲဒီ ေသတၱာကို ေမ်ာက္ေတြ လာတတ္တ့ဲ ယာခင္းေတြေဘးမွာ သြားထားပါတယ္။

လယ္သမားစီစဥ္ထားတ့ဲ အတိုင္းေမ်ာက္ကလာရင္ အထဲက ေျပာင္းဆန္ကို ငံုၾကည့္ၿပီး သူ႔လက္တစ္ဖက္ ထိုးထည့္ၿပီး ႏႈိက္ယူပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ျပန္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ်ာက္က သူ႔လက္ကို ထုတ္လို႔
မရပါဘူး။ သူ႔လက္သီးဆုပ္က လယ္သမားစီစဥ္ထားတ့ဲ ေသတၱာက အေပါက္ထက္ႀကီးေနလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေမ်ာက္က ထုတ္မရပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမ်ာက္က ေျပာင္းဆန္ကို ခ်ၿပီး သူ႔လက္ကို ထုတ္ၿပီး မျပန္ပါဘူး။ သူ႔လက္သီးဆုပ္ထဲက ေျပာင္းဆန္ကိုလည္း လႊတ္မခ်ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ေလာက္အထိေအာင္ ကိုင္ထားလဲ ဆိုေတာ့ လယ္သမားက ေမ်ာက္မိ မမိ လာၾကည့္တ့ဲ အခ်ိန္အထိပါ။ အဲဒီေမ်ာက္က ျပန္မထြက္သြားေသးပါဖူး။ သူ႔လက္သီးဆုပ္ကိုပဲ ရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ထုတ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ လယ္သမားက ေမ်ာက္ကို ရိုက္သတ္ၿပီး ယူသြားတယ္။ ေမ်ာက္လည္း ေသရပါေတာ့တယ္။

ဒီ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းေလးက ရိုးပါတယ္။ အထူးအေထြ နည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ဖမ္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေမ်ာက္ရဲ႕ အသိဥာဏ္မရွိမႈ၊ ေခါင္းမာတတ္တ့ဲ အက်င့္ကိုပဲ အသံုးခ်ၿပီး ဖမ္းသြားတာပါ။ ေမ်ာက္က သူ႔လက္ထဲက ေျပာင္းဆန္နဲ႔ သူ႔အသက္ ဘယ္ဟာ ပိုတန္သလဲ မေတြးတတ္ခ့ဲပါဘူး။ ေျပာင္းတစ္ဆုပ္အတြက္ သူ႔အသက္ကို အေသခံခ့ဲပါတယ္။

က်ေနာ့္တို႔လူေတြလည္း အဲဒီေမ်ာက္ကေလးကို ဥပမာ ယူၿပီး စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေလာကမွာ ဘယ္ဟာက အေရးပိုႀကီးသလဲဲ မစဥ္းစားမိတတ္ၾကဖူး။ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အပ်က္ဆီးခံတတ္ၾကတယ္။ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ အၿမဲလုပ္ေနရတ့ဲ လူတိုင္း ဒီေမ်ာက္ေလး မွားတ့ဲ အမွားအတုိင္း မမွားေစခ်င္ပါဖူး။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဤပို႔စ္မွာ သံုးထားတ့ဲ ဓါတ္ပံုေလးကို အင္တာနက္က ရယူပါတယ္။

ညီဖတ္ဖို႔… (အမွာစာ)

က်ေနာ့္မွာ အရမ္းခ်စ္ရတ့ဲ ညီတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ မေက်နပ္ခ့ဲတာေလးေတြ ရွိတယ္။ သူ႔အေပၚတာ၀န္ မေက်ဘူးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ယူဆခ့ဲတာေလးေတြ ရွိတယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဗိုလ္က်မိခ့ဲတာေလးေတြ ရွိတယ္။ ေနရာတကာ ကိုယ့္ေပတံနဲ႔ တိုင္းၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဆူခ့ဲ မိတာေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္နဲ႔အေ၀းေရာက္ေနတ့ဲ က်ေနာ္က ညီကို သတိရတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာေတြ ရွိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုေျပာျပႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္ စာေတြ ေရးခ်င္ေနမိတယ္။ အေဖတစ္ေယာက္က သားကို သူမျဖစ္ခ့ဲတာေလ အားလံုး သားမွာ ျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ့ဲသလို။ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္ညီအတြက္ က်ေနာ္ မရခ့ဲတ့ဲ ကံေကာင္းမႈေလးေတြကို ရေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိ႕အပိုင္းေတြမွာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုပါတယ္။

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူ႔ကို က႑အစံုမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေအာင္ျမင္တ့ဲ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္ညီကို ေျပာျပရင္း အျခားသူငယ္ခ်င္း ညီငယ္ေတြကိုလည္း ဖတ္ေစခ်င္တယ္။ တတ္ႏိုင္ရင္ စာအုပ္ပံုသ႑န္ အျဖစ္ရေအာင္ အပိုင္းေလးေတြနဲ႔ ေခါင္းစဥ္ငယ္ေလးေတြ ခြဲေရးမယ္။ အမ်ားတကယ္ ဖတ္ဖို႔ တန္ဖိုးရွိတ့ဲလို႔ ယူဆရင္ေတာ့ အီးဘုတ္ (သို႔) စာအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ထုတ္ေ၀ခ်င္တယ္။

၁၂.၁.၂၀၁၂

My 2012 New Year's Resolutions

၂၀၁၂ ခုႏွစ္အတြက္ က်ေနာ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေသာ ကိစၥမ်ားပါ။

၁။ ေဆးလိပ္ေသာက္ရပ္ရန္ (အနည္းဆံုး ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး မေသာက္ရန္)
၂။ Antibiotic (ပဋိဇီ၀ ေဆး၀ါးမ်ား ေရွာင္ရန္)
၃။ တရုတ္ႏွင့္ အိႏိၵႏိုင္ငံမွ ထင္ရွားေသာ ေနရာအခ်ဳိ႕သို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ရန္
၄။ Violin အတီးသင္ရန္
၅။ သီတင္းတစ္ပတ္၌ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ရန္
၆။ အခ်ဳိေလွ်ာ့စားရန္
၇။ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ ျပန္ႀကိဳးစားရန္
၈။ ျပင္သစ္စာ ေလ့လာရန္
၉။ ထိုင္းစာ အဖတ္ ျပန္ေလ့လာရန္
၁၀။ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ရန္
၁၁။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ေက်ာင္းသား/သူ အခ်ဳိ႕၏ ပညာေရးအတြက္ ေငြလွဴရန္
၁၂။ မိဘမ်ားႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ရန္
၁၃။ သီတင္းတစ္ပတ္လွ်င္ အနည္းဆံုးတစ္ရက္ အားကစား လုပ္ရန္
၁၄။ IT Security လက္မွတ္ ႏွစ္ခု ေျဖရန္

အားလံုးကိုေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွာပါ။ မျဖစ္လာေတာ့လဲ ေနာက္ႏွစ္ေပါ့ :)