ငွက္ႀကီး

ငွက္ႀကီးနဲ႔ တကယ္တန္း ေတြ႔ၾကေတာ့၊ အပိုင္း (၂)

 

တကယ္တန္းဆံုျဖစ္ေတာ့၊ ငွက္ႀကီးက သူ႔တပည့္တစ္သိုက္ႏွင့္ က်ေနာ့္တို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၿခံထဲမွာ ၀ါးဘိုး၀ါး (စားလံုးေပါင္းအမွန္ မသိပါ။) လာ၀ယ္ၾကသည္။ သူ႔တပည့္ေတြက ၀ါးခုတ္ၾကမည္။ ၀ါးခုတ္လွ်င္ လဲၾကတ့ဲ ၀ါးေတြက ဒီဘက္ျခမ္းက က်ေနာ္တို႔ ၿခံစည္းရိုးလာထိ ႏိုင္သည္။ မ်ားမ်ားထိခုိက္ပါက ၿခံစည္းရိုး ပ်က္စီးႏိုင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ငွက္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔ ၿခံအေပါက္က ေခါင္းေလာင္းကုိ ႏွိပ္သည္။ က်ေနာ္ထြက္သြားေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္ ေမးသည္။ ဒါ ကို----------- တို႔ၿခံလားတ့ဲ။ သူလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ က်ေနာ့္နာမည္ကို ၾကားဖူးထားသည္။ ဒီၿခံက က်ေနာ့္တို႔ ၿခံမွန္းလည္း သူႀကိဳသိေနသည္။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က က်ေနာ္ပါပဲလို႔ ေျပာေတာ့ သူ႔က သူ႔နာမည္ ေျပာျပသည္။ က်ေနာ္ ---- ပါတ့ဲ။ သူ႔နာမည္ စၾကားလိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္ အ့ံအားသင့္ၿပီး ၿပံဳးမိသြားသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ကူးထားတ့ဲ ငွက္ႀကီးရဲ႕ ပံုစံနဲ႔ တျခားစီ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

သူလာေျပာတာက သူတို႔ ၀ါးခုတ္မည္၊ တကယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ၿခံထိခိုက္သြားပါက သူျပန္ျပင္ေပးပါ့မယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားတာပါ။ က်ေနာ့္လည္း ရပါတယ္ လုပ္ပါလို႔ ျပန္ေျဖခ့ဲတယ္။ အဲဒီေန႔က အဲဒီေလာက္ပဲ စကားေျပာျဖစ္ၿပီး စကားစ ျပတ္သြားသည္။

တကယ္ေတြ႔တ့ဲ ငွက္ႀကီးပံုစံက က်ေနာ့္စိတ္ကူးထဲကႏွင့္ တျခားစီ၊ အရပ္က သိပ္မျမင့္၊ လူက က်စ္က်စ္လစ္လစ္၊ မ်က္လံုးက စူးစူးရွရွ၊ ၾကည့္တာနဲ႔ ဂ်စ္တစ္တစ္ပံုစံမွန္း သိသာသည္။ ဆံပင္ပံုစံ ကတံုး ဆံပင္ေပါက္သည့္ ဆံပင္ႏွင့္၊ ရွပ္အက်ႌလပ္တို အျပင္ထုတ္၀တ္ထားသည္။ ပုဆိုးက တိုတို၊ ဖိနပ္က ဂ်ပန္ ဖိနပ္ႏွင့္၊ ေထာင္က်က် ျပားက်က် ေနတတ္မည့္ပံု။ ကြမ္းကလည္း စားေနေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ငွက္ႀကီးႏွင့္ က်ေနာ္ အျပင္မွာ ေတြ႔ျဖစ္ၿပီး အရမ္းခင္သြားၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေန႔တိုင္း သူႏွင့္ဆံုျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ အိမ္ကို လာလည္ တတ္သည္။ တခါတေလ က်ေနာ့္အိမ္မွာ သူ႔ကို ထမင္းစားဖိတ္သည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ က်ေနာ့္ႏွင့္ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ခင္ခင္ က်ေနာ့္မိသားစုႏွင့္ပါ ခင္သြားတတ္သည္။

ေနာက္ေတာ့ ငွက္ႀကီးအေၾကာင္း ပိုသိရသည္။ သူက ေမာ္လၿမိဳင္ GTI က Electrical Power ႏွင့္ ၿပီးသည္။ ဇာတိက မြန္ျပည္နယ္ အေပါင္က၊ သူ႔အေဖက အစိုးရ၀န္ထမ္း။ ဒါေပမယ့္ သိရသေလာက္ သူ႔သားကို ဆံုးမသြန္သြင္ထားပံုက တစ္မ်ဳိး။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုႏွင့္ သိပ္ေတာ့မတူ။

ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္နဲ႔ ငွက္ႀကီးလည္း အလုပ္တူတူ လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေန႔တိုင္းနီးပါးလည္း ေတြ႕ၿပီး တြဲျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ႏွင့္ အျပင္မွာ ေတြ႔တ့ဲ ငွက္ႀကီးနဲ႔ သူ႔အလုပ္ခြင္မွာေတြ႕ရတာတ့ဲ ငွက္ႀကီးကေတာ့ တျခားစီ။

သူ႔အလုပ္ခြင္မွာေတာ့ အလုပ္သမား လူမ်ဳိးစံု၊ အရြယ္မ်ဳိးစံုကို ဆက္ဆံေနရေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက အၿမဲ တင္းေနသည္။ သူ႔ကို ရိုေသေအာင္ ေနတာလို႔ပဲ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္သြားရင္ေတာ့ သူ႔အလုပ္သမားေတြက က်ေနာ္ႏွင့္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ လာစကားေျပာသည္။ အဲဒါကို ငွက္ႀကီးက မႀကိဳက္၊ က်ေနာ့္ကိုလည္း သူ႔လိုပဲ မ်က္ႏွာ မာမာႏွင့္ ေနေစခ်င္သည္။ အျမင္မေတာ္တာေတြ႕ရင္ သူ႔အလုပ္ထဲမွာ ၀င္ေျပာေစခ်င္သည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာမာမာႏွင့္ အလုပ္သမားေတြကို မဆက္ဆံတတ္ပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ကိုယ့္ ညီအစ္ကို သဖြယ္ ရွင္းျပ ေျပာျပသည္။ အဲဒါကို ငွက္ႀကီးက မႀကိဳက္၊ ခင္ဗ်ား အဲဒီလို ဆက္ဆံေနရင္ ဒီေကာင္ေတြ မီးရႈိ႕သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတတ္သည္။

ဆက္ရန္ ...

ငွက္ႀကီး

အပိုင္း (၁)

က်ေနာ္ႏွင့္ မေတြ႔ျဖစ္ေသးခင္ ငွက္ႀကီး

က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္ ငွက္ႀကီးကိုလည္း ခ်န္ထားလို႔ မျဖစ္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူလည္း က်ေနာ့္အတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ့ဲလို႔ပါပဲ။

ငွက္ႀကီးဆိုတာက သူ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းက Nick Name က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ငွက္ႀကီးလုိ႔ မေခၚျဖစ္ခ့ဲပါ။ က်ေနာ့္ထက္လည္း ႀကီးေတာ့ သူ႔နာမည္ကိုပဲ ကို---- တတ္ေခၚခ့ဲသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း က်ေနာ့္ကို အၿမဲတမ္း ကို----- တပ္ၿပီး က်ေနာ့္နာမည္ကို ေခၚသည္။

က်ေနာ္တို႔ နယ္ၿမိဳ႕ေလးကို သူေရာက္လာေတာ့။ က်ေနာ့္တို႔ လုပ္ငန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ သူ႔နာမည္ ၾကားရသည္။ သူ႔နာမည္က က်ေနာ္တုိ႔ လက္ဖက္ဆိုင္ စကားဝိုင္းမွာ အၿမဲပါေနၾက။
ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔နာမည္ၾကားတိုင္း သူ႔ပံုစံကို စိတ္ကူးပံုေဖာ္ ၾကည့္ထားသည္။

အဲဒါကလည္း က်ေနာ့္အက်င့္၊ တစ္ခုခုဆို မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ၾကည့္သည္။ ဒီလူက ဒီလိုပံု ျဖစ္ရမည္။ အရပ္က ဘယ္လို၊ အသားအေရာင္က ဘယ္လို၊ ဘယ္လို အိတ္မ်ဳိးကို ပုခံုးမွာ လြယ္ထားမည္။ အဲဒါ က်ေနာ့္အက်င့္။ ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား က်ေနာ္မခြဲျခားတတ္။

ဒီလိုပဲ ငွက္ႀကီးနာမည္ ၾကားေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔ပံုစံကို စိတ္ကူးပံုေဖာ္ ၾကည့္ထားသည္။ ေငြေၾကးပဏာမ မနည္းတ့ဲ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ဦးစီး လုပ္ကိုင္ေနတယ္ဆိုေတာ့ လူပံုစံက ရင့္က်က္ပံုေပါက္မည္။ အရပ္ျမင့္မည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္က နဲနဲရွည္မည္။ မ်က္ႏွာက Chinese Face ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အက်ႌကအျဖဴေရာင္ လက္ရွည္ဝတ္ၿပီး ေခါက္ထားမည္။ ပုဆိုးက အေရာင္ ရင့္ရင့္ ခပ္ရွည္ရွည္ ဝတ္ထားမည္။ ေနာက္ ကတီဘာဖိနပ္ စီးမည္။ ဗယ္ဘက္မွာ အိတ္အနက္ တစ္လံုး လြယ္ထားမည္။ အဲဒီလို စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္ထားေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းၾကားတိုင္း သူ႔ပံုစံကို မ်က္စိထဲ ျမင္ခ့ဲသည္။

အဘလည္း က်ေနာ့္လို ေကာင္ပါပဲ

(က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ထဲက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ သတိရတုန္း ဟာသအျဖစ္ ျပန္ေရးထားတာပါ။ ဖတ္တ့ဲသူေတြအတြက္ ရိုင္းတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႀကိဳတင္ၿပီး ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။)

ကံခၽြန္ဆိုတ့ဲ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က စက္ရုံတစ္ခုမွာ အလုပ္ လုပ္တယ္။ အဲဒီအလုပ္ရုံမွာ ဦးေန၀င္း လက္ထက္က အလုပ္သမား ထူးခၽြန္ဆုရ အသက္ႀကီးႀကီး ပင္စင္စားႀကီးတစ္ေယာက္က လံုၿခံဳေရး တာ၀န္ယူရသည္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူႀကီးက မလိုအပ္ပဲ ေတြ႔တ့ဲ လူေတြကို စည္းကမ္းေတြေပးတတ္သည္။ စက္ရုံမွာ ေနတ့ဲ လူငယ္ေလး ကံခၽြန္ကေတာ့ သူ႔ဒဏ္ကို အခံရဆံုးပဲ။ အဘိုးႀကီး တစ္ရက္ တစ္ရက္ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေတာ့ ကံခၽြန္လည္း အရမ္္းစိတ္ညစ္ လာတယ္။

တစ္ရက္ က်ေတာ့ ကံခၽြန္က သူ႔ကို လာဆူတ့ဲ အဘိုးႀကီးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး

“အဘ လည္း က်ေနာ့္လို ေကာင္ပါပဲဗ်ာ”

လို႔ ေျပာၿပီးအျပင္ထြက္ သြားလိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီးလည္း ကံခၽြန္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း မသိေပမယ့္ ကံခၽြန္ကိုလည္း မေမးပဲ ဒီလိုပဲ ငူငူႀကီး က်န္ခ့ဲတယ္။ ေနာက္ထပ္ အဘိုးႀကီး ထပ္ဆူတိုင္းလည္း ကံခၽြန္က အဲဒီလိုပဲ ေျပာတာ ေလး၊ ငါးႀကိမ္းေလာက္ ရွိေတာ့ အဘိုးႀကီးက ကံခၽြန္ကို မသကၤာေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ တစ္ရက္ေတာ့ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဖြင့္ေမးလိုက္တယ္။

“ကံခၽြန္၊ မင္းငါ့ကို အဘလည္း က်ေနာ့္လို ေကာင္ပဲ၊ အဘလည္း က်ေနာ့္လို ေကာင္ပဲနဲ႔ ခဏခဏ ေျပာေနတာ ၾကာပီ၊ ဒါနဲ႔ ေနပါဦးကြ မင္းက ဘာေကာင္တုန္း၊ ငါ့ကို လင္းစမ္းပါဦး။”

အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ စက္ရုံထဲ ၀င္ခါနီး ကံခၽြန္က တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး

“အဘကလည္း မသိဘူးလား၊ က်ေနာ္က -ီးေကာင္ဗ်။”

ဟု ေျပာရင္း စက္ရုံထဲ ၀င္သြားလိုက္ေတာ့သည္။

Monkey Trap

ဒီေမ်ာက္ဖမ္းနည္း ပံုျပင္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာပါ။ စာအုပ္နာမည္ကေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ဒီေမ်ာက္ဖမ္းနည္းကို ေခါင္းမာတ့ဲသူေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း ခဏခဏ သတိရျဖစ္တယ္။ ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာေတာ့ ၾကာပါပီ။ ဒီေန႔မွပဲ ေရးျဖစ္တာပါ။

အခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ လယ္သမားေတြရဲ႕ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းပါ။ သူတို႔ယာခင္းေတြကို ခဏခဏ လာဖ်က္တ့ဲ ေမ်ာက္ေတြကို ဖမ္းနည္းပါ။ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းေလးကလည္း ရုိးပါတယ္။

လယ္သမားက ေျပာင္းဆန္အခ်ဳိ႕ကို ေသတၱာတစ္ခုထဲမွာ ထည့္ပါတယ္။ ေနာက္အဲဒီေသတၱာမွာ ေမ်ာက္ရဲ႕
လက္တစ္ဖက္ လွ်ဳိသြင္းလို႔ရေလာက္တ့ဲ အေပါက္ေလး တစ္ခုကို ေဖာက္ထားတယ္။ ေနာက္အဲဒီ ေသတၱာကို ေမ်ာက္ေတြ လာတတ္တ့ဲ ယာခင္းေတြေဘးမွာ သြားထားပါတယ္။

လယ္သမားစီစဥ္ထားတ့ဲ အတိုင္းေမ်ာက္ကလာရင္ အထဲက ေျပာင္းဆန္ကို ငံုၾကည့္ၿပီး သူ႔လက္တစ္ဖက္ ထိုးထည့္ၿပီး ႏႈိက္ယူပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ျပန္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ်ာက္က သူ႔လက္ကို ထုတ္လို႔
မရပါဘူး။ သူ႔လက္သီးဆုပ္က လယ္သမားစီစဥ္ထားတ့ဲ ေသတၱာက အေပါက္ထက္ႀကီးေနလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေမ်ာက္က ထုတ္မရပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမ်ာက္က ေျပာင္းဆန္ကို ခ်ၿပီး သူ႔လက္ကို ထုတ္ၿပီး မျပန္ပါဘူး။ သူ႔လက္သီးဆုပ္ထဲက ေျပာင္းဆန္ကိုလည္း လႊတ္မခ်ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ေလာက္အထိေအာင္ ကိုင္ထားလဲ ဆိုေတာ့ လယ္သမားက ေမ်ာက္မိ မမိ လာၾကည့္တ့ဲ အခ်ိန္အထိပါ။ အဲဒီေမ်ာက္က ျပန္မထြက္သြားေသးပါဖူး။ သူ႔လက္သီးဆုပ္ကိုပဲ ရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ထုတ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ လယ္သမားက ေမ်ာက္ကို ရိုက္သတ္ၿပီး ယူသြားတယ္။ ေမ်ာက္လည္း ေသရပါေတာ့တယ္။

ဒီ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းေလးက ရိုးပါတယ္။ အထူးအေထြ နည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ဖမ္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေမ်ာက္ရဲ႕ အသိဥာဏ္မရွိမႈ၊ ေခါင္းမာတတ္တ့ဲ အက်င့္ကိုပဲ အသံုးခ်ၿပီး ဖမ္းသြားတာပါ။ ေမ်ာက္က သူ႔လက္ထဲက ေျပာင္းဆန္နဲ႔ သူ႔အသက္ ဘယ္ဟာ ပိုတန္သလဲ မေတြးတတ္ခ့ဲပါဘူး။ ေျပာင္းတစ္ဆုပ္အတြက္ သူ႔အသက္ကို အေသခံခ့ဲပါတယ္။

က်ေနာ့္တို႔လူေတြလည္း အဲဒီေမ်ာက္ကေလးကို ဥပမာ ယူၿပီး စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေလာကမွာ ဘယ္ဟာက အေရးပိုႀကီးသလဲဲ မစဥ္းစားမိတတ္ၾကဖူး။ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အပ်က္ဆီးခံတတ္ၾကတယ္။ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ အၿမဲလုပ္ေနရတ့ဲ လူတိုင္း ဒီေမ်ာက္ေလး မွားတ့ဲ အမွားအတုိင္း မမွားေစခ်င္ပါဖူး။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဤပို႔စ္မွာ သံုးထားတ့ဲ ဓါတ္ပံုေလးကို အင္တာနက္က ရယူပါတယ္။