၁။ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕ "ေနာင္တကင္းရာသို႔" စာအုပ္ကို ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ရဲ႕ ရည္ညႊန္းကိုယ္ထဲက ေနာင္တရတတ္သူေတြအတြက္ ေနာင္တရမႈ နည္းေအာင္ ျပဳျပင္နည္းလို႔ ေဖာ္ျပထားေတာ့ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္အတိုင္း ေနာင္တကင္းဘို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုထားသလို ရွိေနပါတယ္။
၂။ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကကလည္း ေနာင္တလံုးလံုးကင္းမယ့္သူ မရွိဘူးလို႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖေပးထား ဖူးပါတယ္။ ေသခါနီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာ့ လူတိုင္းေနာင္တရၾကပါတယ္။ ေနာင္တကင္းတ့ဲ လူရယ္လို႔ မရွိဘူးလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ေနာင္တနည္းအာင္သာ သတိနဲ႔ေနထိုင္လို႔ ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
၃။ ၿပီးခ့ဲႏွစ္တုန္းက သုတသနလုပ္ဖို႔ ဖြင့္ထားတ့ဲေဖ့ဘုတ္ကေန မႏၱေလးမွာေနတ့ဲ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္ျဖစ္ခ့ဲတယ္။ ေဖ့ဘုတ္ေပၚမွာ ဓါတ္ပံုအစစ္၊ နာမည္အစစ္ေတြ မသံုးေတာ့ က်ေနာ္ဘယ္သူဆိုတာ သူတို႔ မသိပါဘူး။ အလုပ္ေတြၿပီးလို႔ ေဖ့ဘုတ္ဖ်က္ခါနီးေတာ့ အမွတ္တရလည္းျဖစ္ေအာင္ သူတို႔အတြက္ အက်ဳိးရွိမယ္ထင္တ့ဲ စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာျဖစ္ခ့ဲတယ္။ "လုပ္သင့္တာေတြကို မလုပ္မိတာနဲ႔၊ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္မိတာေတြက ေနာင္မွာ ေနာင္တကို ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္။" လို႔။ သုေတသနအတြက္ လုပ္ထားတ့ဲ ေဖ့ဘုတ္ကို ဖ်က္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြ က်ေနာ္ေဖ့ဘုတ္ကေန သူတို႔ေဖ့ဘုတ္ဆီ ျပန္၀င္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတာေလးကို သူတို႔ ေဖ့ဘုတ္ေပၚမွာ ျပန္တင္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ "ဒါ ငါတို႔အတြက္ လက္ေဆာင္ပဲ...။" တ့ဲ အ့ဲလိုေလး ျပန္ျမင္ရေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္လည္း ေနာင္တနည္းဘို႔ မလုပ္သင့္တာေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မလုပ္မိေအာင္၊ မေျပာသင့္တာေတြ မေျပာမိေအာင္၊ လုပ္သင့္တာေတြ၊ ပိုၿပီး လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ေနထိုင္ရဦးမယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ဆံုးမ ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။
၄။ အဂၤလိပ္ေဆာင္းပါးေတြမွာေတာ့ အသက္ႀကီးသြားရင္ မလုပ္ျဖစ္ခ့ဲလို႔ ေနာင္တရေစမယ့္ အခ်က္ေတြဆိုၿပီး ေရးထားတာတခ်ဳိ႕ ဖတ္ဖူးတယ္။ ခရီးေတြ မသြားျဖစ္ခ့ဲတာ၊ မစြန္႔စားခ့ဲၾကတာ၊ စသည့္ျဖင့္ ေပါ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တန္ဖိုးထားတ့ဲအေပၚ မူတည္ၿပီး ေနာင္တရစရာေတြလည္း အနဲနဲ႔ အမ်ား ကြာျခားၾကမွာပါပဲ။