၉၆ တုန္းက က်ေနာ့္အသက္က ၁၆ ႏွစ္။ ရန္ကုန္ နတ္ေမာက္စက္မႈလက္မႈ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ညေနပိုင္း (၃) လ သင္တန္းတစ္ခု တက္ဖူးတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းၿပီးတ့ဲ အခ်ိန္က ည (၈) နာရီဆိုေတာ့ (၄၆) လိုင္းကားကို ဖမ္းလို႔ မရေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း ေက်ာက္ေျမာင္းကို ေျခက်င္ျပန္ ရေလ့ရွိတယ္။ ျပန္ရင္လဲ နီးေအာင္ အလုပ္သမား ေဆးရုံး၀င္ထဲကို ျဖတ္ျပန္တယ္။ တခါတေလ စိတ္ပါရင္ေတာ့ ကန္ေတာ္ႀကီးကို လမ္းတပတ္ ေလွ်ာက္ၿပီးမွ ျပန္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အျပန္လမ္းမွာ သင္တန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ သူလဲ ေက်ာင္းေျမာင္းထဲက၊ ေန႔တိုင္းေျခလွ်င္ ျပန္တယ္။ အျပန္လမ္းမွာလဲ Issue မ်ဳိးစံုကို တစ္ေယာက္တစ္လဲ မရိုးေအာင္ ေျပာၾကတယ္။
သူက အသက္ က်ေနာ့္ထက္ (၅) ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ က်ေနာ္က (ကို) တပ္ေခၚေပမယ့္ သူက မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ပဲ သံုးတတ္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ။ ရင္အုပ္ က်ယ္က်ယ္။ အရပ္ေတာ့ သိပ္မျမင့္။ နဖူးလဲ နဲနဲ က်ယ္တယ္။ ကရင္-တရုတ္ ကျပား။ ဒါေပမယ့္ ဗမာစိတ္ပဲ ရွိတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။ ရွပ္အက်ႌအစင္း လက္တိုေတြကို ပုဆိုးနဲ႔ ၀တ္တတ္တယ္။ လက္ပတ္နာရီအေကာင္းစားကို သေရႀကိဳး အနက္ေလးနဲ႔ ပတ္တယ္။ ကတၱီဘာ ဖိနပ္လဲ အမ်ဳိးအစားေကာင္းေကာင္း စီးတယ္။ တခါလမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူေျပာဖူးတယ္။ “ေယာက်ာ္းေလးေတြမွာ နာရီနဲ႔ ဖိနပ္ ေကာင္းေကာင္းလိုတယ္။ မိန္းမေလးေတြမွာ နားကပ္ ေကာင္းေကာင္းလိုတယ္” တ့ဲ။ အဲဒီစကားကို က်ေနာ့္ စိတ္ထဲက လက္မခံခ့ဲေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ ရယ္ၿပီးသာ ေနခ့ဲတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဖြဲ႔က်ၿပီး (၃) လထဲက ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူနဲ႔ ျပန္ျဖစ္တယ္။ တခါတေလ သူနဲ႔ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သင္တန္းၿပီးသြားၿပီး သူနဲ႔ ျပန္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့။
ေနာက္ သံုးႏွစ္ေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဆယ္တန္းေအာင္ထားၿပီး အားေနတ့ဲ အခ်ိန္။ က်ေနာ္ေနတ့ဲ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ မထင္မွတ္ပဲ သူ႔ကို ျပန္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေန႔က မနက္အေစာႀကီး၊ ရာသီက ေဆာင္းတြင္း အေႏြးထည္ေတြနဲ႔၊ သူ႔ကို သူ႔ အျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕တယ္။ စေတြ႕တ့ဲေန႔ မတိုင္မွီ တရက္မွ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကို သူေရာက္တာတ့ဲ။ က်ေနာ္ အဲဒီမွာ ေနတာ သူ႔ကို မေျပာျပဖူးေတာ့ သူလဲ အ့ံၾသ က်ေနာ္လဲ အ့ံၾသ ျဖစ္ၾကတယ္။
စေတြ႕တ့ဲေန႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ ေနတ့ဲ ၿမိဳ႕က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေမးတယ္။ ေနာက္ ရည္းစား ရွိလားတ့ဲ။ အဲဒီေကာင္မေလးက ေစ်းဆိုင္တစ္ခုက သူ႔အမေတြနဲ႔ တူတူဖြင့္ထားၾကတာ။ သူေမးတ့ဲသူကို က်ေနာ္ သိေပမ့ဲ သူ႔နာမည္ ေမးေတာ့ က်ေနာ္လဲ မသိျဖစ္ေနတယ္။ တြဲတာေတာ့ တခါမွ မျမင္ဖူးဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျဖေတာ့ သူနဲနဲ ၀မ္းသာသြားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ အဲဒီေကာင္မေလးကို နာမည္ေမးခ့ဲေပမယ့္ ေကာင္မေလးက “အေမက နာမည္ေမးရင္၊ မေျပာရဘူးလို႔ မွာထားတယ္လို႔” သူ႔ကို ေနာက္လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ စံုစမ္းေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္လမ္းခြဲ ၾကတယ္။
အမွန္က သူ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာ စီးပြားေရး တစ္ခုလာလုပ္တာပါ။ သူ႔နဲ႔ က်ေနာ္ မေတြ႕တ့ဲ ႏွစ္ေတြက သူႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ထြက္ လုပ္ေသးတယ္လို႔ သိရတယ္။ ေနာက္ သူ႔အလုပ္ထဲ က်ေနာ္ သြားလည္ခ့ဲတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္လဲ သူနဲ႔ တူတူ အလုပ္နဲနဲ တြဲလုပ္ျဖစ္တယ္။
ေနာက္ သူသိခ်င္တ့ဲ ေကာင္မေလး နာမည္ က်ေနာ္ စံုစမ္းေပးခ့ဲတယ္။
သူလဲ အဲဒီေကာင္မေလးဆိုင္ကို ေန႔တိုင္း ေစ်းသြား၀ယ္တယ္။ တစ္ရက္သူ ထမင္းခ်ဳိင့္တစ္မ်ဳိး သြားေမးတယ္။ သူလိုခ်င္တာ စစ္သံုး သံထမင္းခ်ဳိင့္ (ဟန္းေကာ)။ သူ႔အလုပ္က အလုပ္သမားေတြအတြက္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ေနာက္လႊတ္လိုက္တယ္။ “အစားႀကီးတ့ဲ လူေတြစားတ့ဲ ခ်ဳိင့္ေတာ့ မရွိဘူး။ အစားမႀကီးတ့ဲ လူေတြအတြက္ ထမင္းခ်ဳိင့္ပဲ ရွိတယ္လို႔။” သူလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ ျပန္ခ့ဲတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းအ၀ယ္ေတာ့ မပ်က္ဘူး။ ေနာက္သူလဲ နာမည္သိသြားၿပီး နဲနဲ ရင္းႏွီးသြားတယ္။ ၀ယ္စရာမရွိရင္ သၾကားပဲ၀ယ္ထားေတာ့ သူ႔အိမ္ေရာက္ရင္ က်ေနာ္ သၾကားထုပ္ေတြ က်ေနာ္ အၿမဲေတြ႕တယ္။ ေနာက္သူနဲ႔ က်ေနာ္ပါ အဲဒီဆိုင္လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ နဂိုကတည္း တၿမိဳ႕ထဲ ေတြ႕ဖူးထားေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ပါ ခင္သြားတယ္။ ေနာက္ သူဖြင့္ေျပာတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူအေျဖရတယ္လို႔ သိရတယ္။
သူ႔မွာ အေဖ မရွိ။ အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ ဆိုေတာ့ အဘိုး၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ႀကီးခ့ဲရတယ္။
အေဒၚအပ်ဳိႀကီးေတြက အလိုလိုက္ထားေတာ့ နဲနဲ ဆိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆိုးပံုက သူ႔အေပၚသူသာ မေကာင္းတာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚ အားလံုးေကာင္းတယ္။ သူမ်ားကို ခင္တတ္တယ္။ ကူညီတတ္တယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိတယ္။ စကားေျပာရင္လဲ အသံုးအႏႈန္းေတြကို သတိထားၿပီး သံုးတယ္။
က်ေနာ့္ အိမ္ကိုလဲ လာတတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ အေဖ၊ အေမနဲ႔လဲ ခင္တယ္။ အေမက သူ႔ကို သားလို႔ပဲ ေခၚတယ္။
ဒီလိုလဲ ၂ ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ သူတို႔အတြဲ ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ ေနက်တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔လုပ္ငန္း သိပ္အဆင္မေျပျဖစ္လာတယ္။ ပထမက သူ႔အနားမွာ ရွိတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕လဲ သူ႔ကို ခြာလာတာ က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။ ေနာက္ဆံုး လုပ္ငန္းရပ္ၿပီး သူရန္ကုန္ ျပန္ဖို႔ ျပင္တယ္။ ေကာင္မေလးဘက္က ပထမပိုင္း သူနဲ႔ သေဘာတူသလို ရွိေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း သေဘာမတူၾကေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ခိုးေျပးၾကတယ္။
တစ္လေလာက္ေနေတာ့ မိန္းကေလးမိဘေတြဆီကို ျပန္အပ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာ ဧည့္ခံပြဲ လုပ္တယ္။
သူ႔မွာ အေဖ၊ အေမ မရွိေတာ့။ က်ေနာ္ က်ေနာ့္ အေဖ၊ အေမကို သြားေပးဖို႔ အေစာႀကီးထဲက ဂတိ ေတာင္းထားတယ္။ တကယ္လဲ သြားျဖစ္တယ္။ သူ႔ မဂၤလာေဆာင္ေန႔က က်ေနာ္ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ကူညီျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္အရမ္းေပ်ာ္ေနလို႔ အမ ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို စတယ္။ မဂၤလာေဆာင္တာ ဘယ္သူလဲတ့ဲ။ မဂၤလာေဆာင္ကို သူ႔အေဒၚေတြေရာ၊ သူ႔အေမပါ လာတယ္။ က်ေနာ့္ အေဖနဲ႔ အေမ မျပန္ခင္ သူတို႔ စံုတြဲရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့္ အေဖ၊ အေမရယ္ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူရန္ကုန္မွာ ျပန္အလုပ္္ လုပ္တယ္။ သူ႔အေမ ဘက္က ဦးေလးနဲ႔တူတူ။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာ က်န္ခ့ဲတယ္။ သူကေတာ့ ျပန္လာတ့ဲေန႔ ျပန္လာၿပီး ရန္ကုန္မွာ ညအိပ္တ့ဲ ေန႔ေတြ အိပ္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္တ့ဲ တခါတေလလဲ သူ႔အလုပ္ကို ၀င္ေတြ႕ျဖစ္တယ္။ တခါတေလလဲ သူျပန္လာတတ္တ့ဲ ရက္ေတြ ညဘက္ သူ႔အိမ္ကို သြားတက္တယ္။ က်ေနာ္သြားရင္ က်ေနာ္နဲ႔ တူတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လိုက္ထိုင္တယ္။
တည က်ေနာ့္ သူ႔အိမ္သြားေတာ့ လမ္းေတြမွာ ေရနဲနဲ တက္ေနတယ္။ ေမွာင္ကလဲ နဲနဲ ေမွာင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္ေအာင္ သြားျဖစ္တယ္။ သူနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ သူလဲ အျပင္လိုက္ထြက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္မယ္ဆိုေတာ့ သူ႔မိန္းမေတာင္ အ့ံၾသသြားခ့ဲတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူသားေလး တစ္ေယာက္ရတယ္။ သူ႔မိန္းမေမြးတ့ဲ ညက က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ သူအရမ္းေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေတြ႕ခ်င္းခ်င္းပဲ က်ေနာ္ ခေလးေကာ၊ အေမေကာ ေနေကာင္းတယ္လားေမးေတာ့ ေနေကာင္းတယ္တ့ဲ။ ငါ့သား လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ငါတို႔ လက္နဲ႔ မတူပဲ မင္းလက္ေတြနဲ႔ တူတယ္တ့ဲ။ ရွည္ရွည္ေလးေတြတ့ဲ။ အဲလို အဓိပၸါယ္ပါပါ က်ေနာ့္ကို ေနာက္ခ့ဲေသးတယ္။
ေနာက္ပိုင္း သူ႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တိုင္း သူခဏ ခဏ ပီတိမ်က္ႏွာနဲ႔ ေျပာခ့ဲတ့ဲ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ သားေလး ရေတာ့ ဘ၀က ပိုၿပီး ေလးနက္လာတယ္တ့ဲ။ က်ေနာ္လဲ သူ႔ခံစားခ်က္ကို နားလည္ခ့ဲတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ထုိင္းကို ထြက္ဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ရက္ထဲနဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အျမန္လိုက္ေတြ႕တယ္။ အခ်ဳိ႕လဲ မေတြ႕ျဖစ္ခ့ဲဘူး။ အခ်ဳိ႕လဲေတြ႕ၿပီး စကားအျမန္ေျပာျဖစ္တယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ မေတြ႕လို႔ ညဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေတြ႕ဖို႔စာေလး ေရးေပးခ့ဲၿပီး သူ႔အလုပ္မွာ ေပးခ့ဲတယ္။ အဲဒီည သူလဲ တကယ္ေရာက္လာၿပီး ေတြ႕ျဖစ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ဗန္ေကာက္မွာ ေရာက္ေနၿပီး ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ သူနဲ႔ မဆက္သြယ္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ အေမ့ဆီက စာေရာက္လာတယ္။ စာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔တို႔ မဂၤလာေဆာင္က ဓါတ္ပံုကို အရင္ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ အသုဘ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္တ့ဲ ဖိတ္စာ။ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ မယံုႏိုင္ျဖစ္သြားတယ္။
ေနာက္သူ႔သားနာမည္၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ ဖခင္၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ ခင္ပြန္း၊ ေနာက္သူ႔နာမည္ေတြကို အေသအခ်ာေတြ႕လိုက္ရေတာ့မွ သူဆိုတာ ေသခ်ာသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စာကို အျမန္ဖြင့္ဖတ္လိုက္ေတာ့ အေမေရးထားတ့ဲစာ။ သူဆံုးသြားၿပီ။ မဆံုးခင္ အေမသူ႔ကို ေဆးရုံမွာသြားၾကည့္ျဖစ္ေသးတ့ဲ အေၾကာင္း။
ဆြမ္းသြပ္ ရက္လည္သြားခ့ဲတ့ဲ အေၾကာင္း။ နဲနဲ ျပည့္စံုေအာင္ ေရးထားတယ္။ ေနာက္အေမလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တ့ဲ အေၾကာင္းေရးထားတယ္။ က်ေနာ္ ယံုပါတယ္။ က်ေနာ္ အရမ္းခင္တ့ဲ၊ ခ်စ္တ့ဲသူငယ္ခ်င္းကို က်ေနာ့္ကို ခ်စ္တ့ဲ က်ေနာ့္ အေမက အေလးအနက္ထားမွာပါ။ တကယ္လဲ သံေယာဇဥ္ ရွိမွာပါ။ တကယ္လဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာပါ။
ေနာက္ေတာ့ သူ ေကာင္းခ့ဲဘူးတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ သူေသေတာ့ ေနာက္ကြယ္မွာ အတင္းေျပာၾကတာေတြ ၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အခ်ဳိ႕သူ႔ငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသစြာ သူ႔ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ သူ႔ေဘးနားမွာ ရွိခ့ဲတ့ဲ အေၾကာင္းလဲ ၾကားရတယ္။
က်ေနာ္အရမ္းခင္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ က်ေနာ္ႏွစ္သက္တ့ဲ အက်င့္ေတြ ရွိတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ သူ႔သားနဲ႔ သူ႔ ဇနီးကလဲ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္ အမွန္တကယ္ ႏွေျမာမိတယ္။ အမ်ားႀကီးမရွိတ့ဲ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အရင္ဆံုး ဆံုးပါးသြားတာကို ဒါ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ခံစားရတာပါ။
သူ႔ဆံုးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္ဆက္ေတြးမိခ့ဲတာကေတာ့ သူ႔သားေလး ကိစၥပဲ။ သူငယ္ငယ္က အေဖဆံုးၿပီး သူ႔အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳသြားလို႔ သူ အဖိုး၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ႀကီးခ့ဲရတယ္။ သူ႔သားလဲ သူ႔လို ငယ္ငယ္နဲ႔ ဖခင္မ့ဲခ့ဲရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သားမွာ သူ႔အေမ ရွိေသးတယ္။
က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ က်ေနာ္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔သားအတြက္ ကူညီဖို႔ပဲ။ က်န္တာကေတာ့ ဆုေတာင္းေပးရုံပဲ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။
သူက အသက္ က်ေနာ့္ထက္ (၅) ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ က်ေနာ္က (ကို) တပ္ေခၚေပမယ့္ သူက မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ပဲ သံုးတတ္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ။ ရင္အုပ္ က်ယ္က်ယ္။ အရပ္ေတာ့ သိပ္မျမင့္။ နဖူးလဲ နဲနဲ က်ယ္တယ္။ ကရင္-တရုတ္ ကျပား။ ဒါေပမယ့္ ဗမာစိတ္ပဲ ရွိတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။ ရွပ္အက်ႌအစင္း လက္တိုေတြကို ပုဆိုးနဲ႔ ၀တ္တတ္တယ္။ လက္ပတ္နာရီအေကာင္းစားကို သေရႀကိဳး အနက္ေလးနဲ႔ ပတ္တယ္။ ကတၱီဘာ ဖိနပ္လဲ အမ်ဳိးအစားေကာင္းေကာင္း စီးတယ္။ တခါလမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူေျပာဖူးတယ္။ “ေယာက်ာ္းေလးေတြမွာ နာရီနဲ႔ ဖိနပ္ ေကာင္းေကာင္းလိုတယ္။ မိန္းမေလးေတြမွာ နားကပ္ ေကာင္းေကာင္းလိုတယ္” တ့ဲ။ အဲဒီစကားကို က်ေနာ့္ စိတ္ထဲက လက္မခံခ့ဲေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ ရယ္ၿပီးသာ ေနခ့ဲတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဖြဲ႔က်ၿပီး (၃) လထဲက ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူနဲ႔ ျပန္ျဖစ္တယ္။ တခါတေလ သူနဲ႔ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သင္တန္းၿပီးသြားၿပီး သူနဲ႔ ျပန္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့။
ေနာက္ သံုးႏွစ္ေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဆယ္တန္းေအာင္ထားၿပီး အားေနတ့ဲ အခ်ိန္။ က်ေနာ္ေနတ့ဲ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ မထင္မွတ္ပဲ သူ႔ကို ျပန္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေန႔က မနက္အေစာႀကီး၊ ရာသီက ေဆာင္းတြင္း အေႏြးထည္ေတြနဲ႔၊ သူ႔ကို သူ႔ အျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕တယ္။ စေတြ႕တ့ဲေန႔ မတိုင္မွီ တရက္မွ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကို သူေရာက္တာတ့ဲ။ က်ေနာ္ အဲဒီမွာ ေနတာ သူ႔ကို မေျပာျပဖူးေတာ့ သူလဲ အ့ံၾသ က်ေနာ္လဲ အ့ံၾသ ျဖစ္ၾကတယ္။
စေတြ႕တ့ဲေန႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ ေနတ့ဲ ၿမိဳ႕က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေမးတယ္။ ေနာက္ ရည္းစား ရွိလားတ့ဲ။ အဲဒီေကာင္မေလးက ေစ်းဆိုင္တစ္ခုက သူ႔အမေတြနဲ႔ တူတူဖြင့္ထားၾကတာ။ သူေမးတ့ဲသူကို က်ေနာ္ သိေပမ့ဲ သူ႔နာမည္ ေမးေတာ့ က်ေနာ္လဲ မသိျဖစ္ေနတယ္။ တြဲတာေတာ့ တခါမွ မျမင္ဖူးဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျဖေတာ့ သူနဲနဲ ၀မ္းသာသြားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ အဲဒီေကာင္မေလးကို နာမည္ေမးခ့ဲေပမယ့္ ေကာင္မေလးက “အေမက နာမည္ေမးရင္၊ မေျပာရဘူးလို႔ မွာထားတယ္လို႔” သူ႔ကို ေနာက္လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ စံုစမ္းေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္လမ္းခြဲ ၾကတယ္။
အမွန္က သူ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာ စီးပြားေရး တစ္ခုလာလုပ္တာပါ။ သူ႔နဲ႔ က်ေနာ္ မေတြ႕တ့ဲ ႏွစ္ေတြက သူႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ထြက္ လုပ္ေသးတယ္လို႔ သိရတယ္။ ေနာက္ သူ႔အလုပ္ထဲ က်ေနာ္ သြားလည္ခ့ဲတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္လဲ သူနဲ႔ တူတူ အလုပ္နဲနဲ တြဲလုပ္ျဖစ္တယ္။
ေနာက္ သူသိခ်င္တ့ဲ ေကာင္မေလး နာမည္ က်ေနာ္ စံုစမ္းေပးခ့ဲတယ္။
သူလဲ အဲဒီေကာင္မေလးဆိုင္ကို ေန႔တိုင္း ေစ်းသြား၀ယ္တယ္။ တစ္ရက္သူ ထမင္းခ်ဳိင့္တစ္မ်ဳိး သြားေမးတယ္။ သူလိုခ်င္တာ စစ္သံုး သံထမင္းခ်ဳိင့္ (ဟန္းေကာ)။ သူ႔အလုပ္က အလုပ္သမားေတြအတြက္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ေနာက္လႊတ္လိုက္တယ္။ “အစားႀကီးတ့ဲ လူေတြစားတ့ဲ ခ်ဳိင့္ေတာ့ မရွိဘူး။ အစားမႀကီးတ့ဲ လူေတြအတြက္ ထမင္းခ်ဳိင့္ပဲ ရွိတယ္လို႔။” သူလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ ျပန္ခ့ဲတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းအ၀ယ္ေတာ့ မပ်က္ဘူး။ ေနာက္သူလဲ နာမည္သိသြားၿပီး နဲနဲ ရင္းႏွီးသြားတယ္။ ၀ယ္စရာမရွိရင္ သၾကားပဲ၀ယ္ထားေတာ့ သူ႔အိမ္ေရာက္ရင္ က်ေနာ္ သၾကားထုပ္ေတြ က်ေနာ္ အၿမဲေတြ႕တယ္။ ေနာက္သူနဲ႔ က်ေနာ္ပါ အဲဒီဆိုင္လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ နဂိုကတည္း တၿမိဳ႕ထဲ ေတြ႕ဖူးထားေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ပါ ခင္သြားတယ္။ ေနာက္ သူဖြင့္ေျပာတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူအေျဖရတယ္လို႔ သိရတယ္။
သူ႔မွာ အေဖ မရွိ။ အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ ဆိုေတာ့ အဘိုး၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ႀကီးခ့ဲရတယ္။
အေဒၚအပ်ဳိႀကီးေတြက အလိုလိုက္ထားေတာ့ နဲနဲ ဆိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆိုးပံုက သူ႔အေပၚသူသာ မေကာင္းတာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚ အားလံုးေကာင္းတယ္။ သူမ်ားကို ခင္တတ္တယ္။ ကူညီတတ္တယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိတယ္။ စကားေျပာရင္လဲ အသံုးအႏႈန္းေတြကို သတိထားၿပီး သံုးတယ္။
က်ေနာ့္ အိမ္ကိုလဲ လာတတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ အေဖ၊ အေမနဲ႔လဲ ခင္တယ္။ အေမက သူ႔ကို သားလို႔ပဲ ေခၚတယ္။
ဒီလိုလဲ ၂ ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ သူတို႔အတြဲ ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ ေနက်တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔လုပ္ငန္း သိပ္အဆင္မေျပျဖစ္လာတယ္။ ပထမက သူ႔အနားမွာ ရွိတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕လဲ သူ႔ကို ခြာလာတာ က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။ ေနာက္ဆံုး လုပ္ငန္းရပ္ၿပီး သူရန္ကုန္ ျပန္ဖို႔ ျပင္တယ္။ ေကာင္မေလးဘက္က ပထမပိုင္း သူနဲ႔ သေဘာတူသလို ရွိေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း သေဘာမတူၾကေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ခိုးေျပးၾကတယ္။
တစ္လေလာက္ေနေတာ့ မိန္းကေလးမိဘေတြဆီကို ျပန္အပ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာ ဧည့္ခံပြဲ လုပ္တယ္။
သူ႔မွာ အေဖ၊ အေမ မရွိေတာ့။ က်ေနာ္ က်ေနာ့္ အေဖ၊ အေမကို သြားေပးဖို႔ အေစာႀကီးထဲက ဂတိ ေတာင္းထားတယ္။ တကယ္လဲ သြားျဖစ္တယ္။ သူ႔ မဂၤလာေဆာင္ေန႔က က်ေနာ္ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ကူညီျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္အရမ္းေပ်ာ္ေနလို႔ အမ ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို စတယ္။ မဂၤလာေဆာင္တာ ဘယ္သူလဲတ့ဲ။ မဂၤလာေဆာင္ကို သူ႔အေဒၚေတြေရာ၊ သူ႔အေမပါ လာတယ္။ က်ေနာ့္ အေဖနဲ႔ အေမ မျပန္ခင္ သူတို႔ စံုတြဲရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့္ အေဖ၊ အေမရယ္ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူရန္ကုန္မွာ ျပန္အလုပ္္ လုပ္တယ္။ သူ႔အေမ ဘက္က ဦးေလးနဲ႔တူတူ။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာ က်န္ခ့ဲတယ္။ သူကေတာ့ ျပန္လာတ့ဲေန႔ ျပန္လာၿပီး ရန္ကုန္မွာ ညအိပ္တ့ဲ ေန႔ေတြ အိပ္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္တ့ဲ တခါတေလလဲ သူ႔အလုပ္ကို ၀င္ေတြ႕ျဖစ္တယ္။ တခါတေလလဲ သူျပန္လာတတ္တ့ဲ ရက္ေတြ ညဘက္ သူ႔အိမ္ကို သြားတက္တယ္။ က်ေနာ္သြားရင္ က်ေနာ္နဲ႔ တူတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လိုက္ထိုင္တယ္။
တည က်ေနာ့္ သူ႔အိမ္သြားေတာ့ လမ္းေတြမွာ ေရနဲနဲ တက္ေနတယ္။ ေမွာင္ကလဲ နဲနဲ ေမွာင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္ေအာင္ သြားျဖစ္တယ္။ သူနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ သူလဲ အျပင္လိုက္ထြက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္မယ္ဆိုေတာ့ သူ႔မိန္းမေတာင္ အ့ံၾသသြားခ့ဲတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူသားေလး တစ္ေယာက္ရတယ္။ သူ႔မိန္းမေမြးတ့ဲ ညက က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ သူအရမ္းေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေတြ႕ခ်င္းခ်င္းပဲ က်ေနာ္ ခေလးေကာ၊ အေမေကာ ေနေကာင္းတယ္လားေမးေတာ့ ေနေကာင္းတယ္တ့ဲ။ ငါ့သား လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ငါတို႔ လက္နဲ႔ မတူပဲ မင္းလက္ေတြနဲ႔ တူတယ္တ့ဲ။ ရွည္ရွည္ေလးေတြတ့ဲ။ အဲလို အဓိပၸါယ္ပါပါ က်ေနာ့္ကို ေနာက္ခ့ဲေသးတယ္။
ေနာက္ပိုင္း သူ႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တိုင္း သူခဏ ခဏ ပီတိမ်က္ႏွာနဲ႔ ေျပာခ့ဲတ့ဲ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ သားေလး ရေတာ့ ဘ၀က ပိုၿပီး ေလးနက္လာတယ္တ့ဲ။ က်ေနာ္လဲ သူ႔ခံစားခ်က္ကို နားလည္ခ့ဲတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ထုိင္းကို ထြက္ဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ရက္ထဲနဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အျမန္လိုက္ေတြ႕တယ္။ အခ်ဳိ႕လဲ မေတြ႕ျဖစ္ခ့ဲဘူး။ အခ်ဳိ႕လဲေတြ႕ၿပီး စကားအျမန္ေျပာျဖစ္တယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ မေတြ႕လို႔ ညဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေတြ႕ဖို႔စာေလး ေရးေပးခ့ဲၿပီး သူ႔အလုပ္မွာ ေပးခ့ဲတယ္။ အဲဒီည သူလဲ တကယ္ေရာက္လာၿပီး ေတြ႕ျဖစ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ဗန္ေကာက္မွာ ေရာက္ေနၿပီး ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ သူနဲ႔ မဆက္သြယ္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ အေမ့ဆီက စာေရာက္လာတယ္။ စာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔တို႔ မဂၤလာေဆာင္က ဓါတ္ပံုကို အရင္ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ အသုဘ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္တ့ဲ ဖိတ္စာ။ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ မယံုႏိုင္ျဖစ္သြားတယ္။
ေနာက္သူ႔သားနာမည္၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ ဖခင္၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ ခင္ပြန္း၊ ေနာက္သူ႔နာမည္ေတြကို အေသအခ်ာေတြ႕လိုက္ရေတာ့မွ သူဆိုတာ ေသခ်ာသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စာကို အျမန္ဖြင့္ဖတ္လိုက္ေတာ့ အေမေရးထားတ့ဲစာ။ သူဆံုးသြားၿပီ။ မဆံုးခင္ အေမသူ႔ကို ေဆးရုံမွာသြားၾကည့္ျဖစ္ေသးတ့ဲ အေၾကာင္း။
ဆြမ္းသြပ္ ရက္လည္သြားခ့ဲတ့ဲ အေၾကာင္း။ နဲနဲ ျပည့္စံုေအာင္ ေရးထားတယ္။ ေနာက္အေမလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တ့ဲ အေၾကာင္းေရးထားတယ္။ က်ေနာ္ ယံုပါတယ္။ က်ေနာ္ အရမ္းခင္တ့ဲ၊ ခ်စ္တ့ဲသူငယ္ခ်င္းကို က်ေနာ့္ကို ခ်စ္တ့ဲ က်ေနာ့္ အေမက အေလးအနက္ထားမွာပါ။ တကယ္လဲ သံေယာဇဥ္ ရွိမွာပါ။ တကယ္လဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာပါ။
ေနာက္ေတာ့ သူ ေကာင္းခ့ဲဘူးတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ သူေသေတာ့ ေနာက္ကြယ္မွာ အတင္းေျပာၾကတာေတြ ၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အခ်ဳိ႕သူ႔ငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသစြာ သူ႔ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ သူ႔ေဘးနားမွာ ရွိခ့ဲတ့ဲ အေၾကာင္းလဲ ၾကားရတယ္။
က်ေနာ္အရမ္းခင္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ က်ေနာ္ႏွစ္သက္တ့ဲ အက်င့္ေတြ ရွိတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ သူ႔သားနဲ႔ သူ႔ ဇနီးကလဲ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္ အမွန္တကယ္ ႏွေျမာမိတယ္။ အမ်ားႀကီးမရွိတ့ဲ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အရင္ဆံုး ဆံုးပါးသြားတာကို ဒါ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ခံစားရတာပါ။
သူ႔ဆံုးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္ဆက္ေတြးမိခ့ဲတာကေတာ့ သူ႔သားေလး ကိစၥပဲ။ သူငယ္ငယ္က အေဖဆံုးၿပီး သူ႔အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳသြားလို႔ သူ အဖိုး၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ႀကီးခ့ဲရတယ္။ သူ႔သားလဲ သူ႔လို ငယ္ငယ္နဲ႔ ဖခင္မ့ဲခ့ဲရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သားမွာ သူ႔အေမ ရွိေသးတယ္။
က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ က်ေနာ္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔သားအတြက္ ကူညီဖို႔ပဲ။ က်န္တာကေတာ့ ဆုေတာင္းေပးရုံပဲ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။